19.9.05

O πόλεμος των προσωπικοτήτων.


Η εξ ανατολών Άγκελα Μέρκελ, πέραν πάσης αμφιβολίας, απέτυχε στο ιδιότυπο face control των ψηφοφόρων, την ίδια στιγμή που ο προαλειφόμενος ως προνομιακός συνεταίρος της – ο σαραντάρης επικεφαλής του FDP Γκίντο Βεστερβέλε- απέκτησε με θεαματική άνεση το «ελευθέρας» ακόμη και για τις απρόβλεπτες, στα γερμανικά χρονικά, κυβερνητικές συμπράξεις τύπου "Φωτεινού Σηματοδότη" ή "Τζαμάικα".

Σε έναν ανελέητο πόλεμο «προσωπικοτήτων» -όπου οι κυβερνητικοί απολογισμοί και επιδόσεις αλλά και τα προεκλογικά προγράμματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα- η υποψηφία των κομμάτων της Χριστιανικής ‘Ενωσης (CDU/CSU) για την Καγκελαρία κατέγραψε τις πολλαπλές ανεπάρκειες της, παραχωρώντας ένα ευρύ πεδίο προς αξιοποίηση σε ένα «κουρασμένο παλικάρι», όπως ο Σρέντερ.

Σε καμιά περίπτωση, η προσωπικότητα της Μέρκελ δεν αποτέλεσε προστιθέμενη αξία με αποφασιστική σημασία για την κομματική επίδοση. Το αντίθετο, μάλιστα, συνέβη. Ισχυρή ένδειξη προς τούτο αποτελούν τα οφέλη για τον Βεστερβέλε, τα οποία, σε ένα μεγάλο βαθμό, προήλθαν ακριβώς από αυτήν την αδυναμία/ανεπάρκεια της Μέρκελ αλλά πάνω από όλα η επιτυχία της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης του Σρέντερ.

Ο πόλεμος των «προσωπικοτήτων», βεβαίως, είναι μία από τις πολλές και δύσκολα αναγνώσιμες πτυχές των γερμανικών εκλογών (Ένα σχετικό άρθρο του περιοδικού Economist λίγες μέρες πριν στηθούν οι κάλπες διατηρεί και μετεκλογικά την επικαιρότητα του ως προς τις επισημάνσεις και την ανάδειξη αυτών των πτυχών) . Παρά ταύτα δεν παύει να είναι μια αξιοπρόσεκτη πτυχή που επιτρέπει στην συνέχεια να αναδειχθούν σε συνδυασμό μαζί της χρήσιμα συμπεράσματα για τις μεθόδους ανάδειξης και καθιέρωσης ηγεσιών και εν τέλει, για το ίδιο το μοντέλο της ηγεσίας ενός κόμματος που διεκδικεί την αρχή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: