22.11.07

Τα Ζωνιανά της ασφάλισης, τα Ζωνιανά της δημόσιας ζωής.


Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τις ανακοινώσεις της συνδικαλιστικής Ένωσης των δημοσιογράφων (ΕΣΗΕΑ) που εκφράζουν την αντίθεση της στα σχέδια της κυβέρνησης για ενοποιήσεις ασφαλιστικών ταμείων και καλούν τα μέλη της σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Από αυτές τις ανακοινώσεις συγκρατώ δύο σημεία (λεπτομέρειες ίσως…) για περαιτέρω επεξεργασία/ανάλυση αλλά και ως τροφή για ένα δημόσιο διάλογο που η απουσία του παραμένει εκκωφαντική…

Το πρώτο σημείο έχει να κάνει με τη διαμαρτυρία της Ένωσης για τη «διαρροή του αγγελιοσήμου», του βασικού πόρου χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού ταμείου των δημοσιογράφων. Το τι είναι το αγγελιόσημο είναι πάνω κάτω γνωστό αλλά ας το πούμε μια ακόμη φορά: Για κάθε διαφήμιση που φιλοξενείται σε μέσο μαζικής ενημέρωσης ο διαφημιζόμενος καταβάλλει υποχρεωτικά ένα ποσό (ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσοστό επί της τελικής τιμής της διαφημιστικής καταχώρισης) στο ταμείο των δημοσιογράφων. Η Ένωση –προφανώς για λόγους «κοινωνικής δικαιοσύνης»- υπερασπίζεται όχι μόνο τη διατήρηση του προνομιακού καθεστώτος του αγγελιόσημου αλλά και τη μη «διαρροή» του… Δεν γνωρίζω αν το αγγελιόσημο δηλαδή ο συνδυασμός του οικονομικού αντικρύσματος της παραγωγικής και δημιουργικής εργασίας χιλιάδων επαγγελματιών στον χώρο της επικοινωνίας και της διαφήμισης αλλά και της αφαίμαξης των εσόδων των χιλιάδων μικρών και μεγάλων εταιρειών θα συνεχίσει να τροφοδοτεί την ευμάρεια του ταμείου των δημοσιογράφων. Την ίδια στιγμή, η ΕΣΗΕΑ μάχεται με νύχια και με δόντια για να παραμείνει αυτός ο «κοινωνικός πόρος» εντός της «δημοσιογραφικής οικογένειας» και αρνείται να τον μοιραστεί και με άλλους εργαζόμενους στον ευρύ χώρο της επικοινωνίας – τουλάχιστον με εκείνους που συνεισφέρουν με την εργασία τους στην αύξηση των εσόδων του αγγελιοσήμου. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα κλίμα κλαδικής ομοψυχίας για τη προάσπιση των προνομιακών συμφερόντων μιας συντεχνίας.

Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τη θέση της ΕΣΗΕΑ για την «αυτοτέλεια και αυτοδιοίκηση των ασφαλιστικών μας Ταμείων κύριας και επικουρικής ασφάλισης και όχι την κατάργησή τους με τη μέθοδο της ενοποίησης». Με την επιλογή της αυτοτέλειας και της αυτοδιοίκησης των συνταξιοδοτικών ταμείων ως γενική αρχή συμφωνώ απολύτως και προσωπικά, είμαι διατεθειμένος να αγωνιστώ με κάθε πρόσφορο νόμιμο μέσο. Με μια και μόνη προϋπόθεση, η αυτοτέλεια και η αυτοδιοίκηση να μην εδράζονται πάνω σε ξένα κόλλυβα. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς –αν θέλεις να σου αναγνωρίζεται πολιτική και κοινωνική υπευθυνότητα- να απαιτείς αυτοτέλεια και αυτοδιοίκηση σε συνταξιοδοτικά ταμεία που χρηματοδοτούνται κατά βάση από τον ιδρώτα άλλων συμπολιτών σου…

Εν κατακλείδι, ας μου επιτραπεί να διατυπώσω και της εξής εκτίμηση/πρόβλεψη: Το άνοιγμα του ασφαλιστικού ακόμα κι αν δεν επιτευχθεί η ενοποίηση των «ευγενών» ταμείων θα είναι αρκετό για να αποκαλύψει ότι Ζωνιανά δεν υπάρχουν μόνο στις κορυφογραμμές του Ψηλορείτη… Πρόκειται για τα Ζωνιανά της δημόσιας ζωής, διάσπαρτα σε κάθε βήμα εξορθολογισμού του μεταπολιτευτικού πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου.

1 σχόλιο:

Policritos είπε...

Εξαιρετικό το άρθρο και πάντα επίκαιρη η υπενθύμιση για τα αμέτρητα Ζωνιανά της δημόσιας ζωής μιας χώρας που αρνείται να εκσυγχρονισθεί.