Συνδικαλιστικές αγωνίες

Αρκετές φορές σκέφτομαι αν οι συνδικαλιστές στις μέρες μας έχουν τη διάθεση αλλά και τη δυνατότητα να εκφράσουν με σύγχρονο, αυθεντικό τρόπο τα συλλογικά συμφέροντα του κόσμου της εργασίας ή απλώς και μόνον αποτελούν γραφικές φιγούρες ανάλογες εκείνες των μισσιονάριων του παλιού καιρού του “Salvation Army”…

Οι συνδικαλιστές όπου και αν βρίσκονται –στον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, το συγκρότημα της «Ολυμπιακής», στα λιμάνια- εκφράζουν διαρκώς και ακαταπαύστως την ανησυχία τους ή και την αγωνία τους πάντοτε από τη σκοπιά της υπεράσπισης (τάχα…) των συμφερόντων των πολιτών. Υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια (τρόπος του λέγειν…) το δημόσιο χαρακτήρα (τι ταλαιπωρημένη έννοια κι αυτή…) των επιχειρήσεων που εργάζονται όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί έτσι (όπως υποστηρίζουν) θα παραμείνουν φθηνά τα τιμολόγια των υπηρεσιών (περίπτωση ΔΕΗ) ή θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η ασφάλεια των επιβατών και οι νησιώτες θα μπορούν να συνεχίσουν να έχουν αεροπορική σύνδεση (περίπτωση Ολυμπιακών Αερογραμμών).

Πώς μπορούν όμως να εκφράσουν τα συμφέροντα των πολιτών όταν οι ίδιοι αδυνατούν να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας; Η απάντηση είναι απλή: Υποκρίνονται πως εκπροσωπούν τα συμφέροντα των πολιτών και αδιαφορούν για τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των μισθωτών, τα οποία άλλωστε αδυνατούν και να κατανοήσουν… Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι συνδικαλιστές –και ιδιαίτερα το αυτονομημένο σώμα της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που διαπλέκεται με την πολιτική και οικονομική εξουσία- ασχολούνται μοναδικά με τις κάθε λογής ΔΕΚΟ καθώς γνωρίζουν καλά ότι σε αυτές αρχίζει και ολοκληρώνεται ο κύκλος της επιρροής τους…