Aς μην το ψάχνουμε και πολύ. Αυτό που μετρά ολοένα και περισσότερο για τους 18αρηδες υποψηφίους ακαδημαϊκούς πολίτες είναι η ευκολότερη και πιο γρήγορη (έναντι άλλων δυνατοτήτων και επιλογών) πρόσβαση στην αγορά εργασίας δια μέσου της επιτυχούς εισαγωγής τους σε σχολές και τμήματα που εξασφαλίζουν (άλλες με το «καλημέρα» κι άλλες μετά από 4 χρόνια) το άπιαστο όνειρο των ημερών μας για «σταθερό μισθό». Τα αποτελέσματα των φετινών εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση με τις διακυμάνσεις των βάσεων τους το αποδεικνύουν σε όλο τους το μεγαλείο. Η ακαδημαϊκή ζωή συρρικνώνεται σε ένα είδος «καναλιού» που οδηγεί κατευθείαν, χιλιάδες νέους και νέες κάθε χρόνο στον εξασφαλισμένο (ακόμη) μισθό που καταβάλλεται συνήθως από το δημόσιο (βλέπε τις σχολές και τα τμήματα που παράγουν δασκάλους και νηπιαγωγούς , στρατιωτικούς όλων των ειδικοτήτων, πυροσβέστες και αστυνομικούς κ.α).
Την ίδια ώρα που το φαινόμενο αυτό κυριαρχεί, δεκάδες νέα και παλαιότερα τμήματα και σχολές με πλήθος ευρηματικών (τουλάχιστον στο τίτλο τους) ειδικοτήτων και γνωστικών αντικειμένων ανά την επικράτεια («κάθε χωριό και γυμναστήριο, κάθε πόλη και στάδιο») οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην περιθωριοποίηση και την απαξίωση, αναλαμβάνοντας να «φιλοξενήσουν» τους απόκληρους των «παραγωγικών σχολών» της εποχής μας. Μεγάλο μέρος δε των «αποκλήρων» σκέφτεται ήδη από τώρα τις «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» προκειμένου να κατοχυρωθούν «επαγγελματικά δικαιώματα» που μόνο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχουν… πέραση.
Με αυτά κι άλλα, η ακαδημαϊκή ζωή πάει περίπατο και μαζί της κάθε έννοια ουσιαστικής και δυναμικής διασύνδεσης της γνώσης και της έρευνας με την αγορά και τις πραγματικές της ανάγκες. Εκτός κι αν ως «διασύνδεση» θεωρείται η εξασφάλιση μιας θέσης στο… δημόσιο και μάλιστα με πτυχίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου