Εγχειρήματα δαιμονοποίησης...

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Κεντροαριστεράς αλά ελληνικά, είναι η σταθερή προσήλωση των στελεχών της στις επιχειρήσεις δαιμονοποίησης οποιασδήποτε ιδέας και πρότασης υπερβαίνει το στενό κοστούμι του αναπαλαιωμένου κρατισμού και της ανδρεϊκής κληρονομιάς των "μικρομεσαίων"...

Στο πλαίσιο μιας τέτοιου είδους επιχείρησης φαίνεται να εντάσσεται και το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Τα Νέα"( Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2005). "Έρχεται φορολογικός συντελεστής για... πλουσίους" διαλαλεί σε όλους τους δυνατούς τόνους η εφημερίδα, ενώ ταυτόχρονα σπεύδει να προκαταλάβει ότι ο περί ου ο λόγος "συντελεστής" αποτελεί μέρος της "νεοφιλελεύθερης συνταγής". Δηλαδή, η παλιά γνωστή συνταγή του "με ένα σμπάρο , δύο τρυγόνια" σε πλήρη αποθέωση. Ο "φορολογικός συντελεστής" πριν καν... συστηθεί στους αναγνώστες της εφημερίδας χρεώνεται με δύο βαρύτατες "ρετσινιές": α) είναι "συντελεστής για... πλούσιους" (έντονα ταξικά χαρακτηριστικά) και β) προέρχεται από τον "τσελεμεντέ" των "νεοφιλελευθέρων" (ακραία πολιτικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά).

Κι όλα αυτά πριν καν ο αναγνώστης οδηγηθεί (έστω και εκ περιεργείας) στο ρεπορτάζ που παραθέτει η δημοσιογράφος Ε. Καρανασοπούλου. Η τελευταία επιχειρεί να ελληνοποιήσει τη μεγάλη και πλούσια συζήτηση που γίνεται στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καθιέρωση του "flat tax" δίχως επιτυχία, καθώς ο στόχος είναι δοσμένος εξ αρχής. Ο "flax tax" να τεθεί εγκαίρως στην πυρά και μαζί του να "καεί" και κάθε πιθανή σκέψη για την εφαρμογή του στην Ελλάδα.

Γι΄αυτό και το ρεπορτάζ της εφημερίδας κινείται στον ασφαλή χώρο της καταδίκης των "νεοφιλελεύθερων" ιδεών΄ή των εμπειριών -όπως το ίδιο τις μεταφέρει από την εφαρμογή του ενιαίου φορολογικού συντελεστή στα νέα κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης- αποφεύγοντας σαν το διάολο το λιβάνι να αναφερθεί στη μεγάλη και πλούσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς μήνες σε χώρες της "παλαιάς" Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως για παράδειγμα η Βρετανία. Και σε αυτόν τον διάλογο δε συμμετέχουν μόνο "ακραίοι περιθωριακοί νεοφιλελεύθεροι", αλλά ηγετικά στελέχη όλου του πολιτικού φάσματος μεταξύ των οποίων και πρωτοκλασάτα στελέχη των Εργατικών (εκτός κι αν για τους θιασώτες της σημιτικής "ισχυρής Ελλάδας" ο Μπλερ ή ο Μπράουν ανήκουν στο club των "νεοφιλελεύθερων"...).

Δυστυχώς, οι αναγνώστες της εφημερίδας δεν είχαν και μάλλον δεν θα έχουν και στο μέλλον την ευκαιρία να διαβάσουν και να ενημερωθούν πληρέστερα για την εξέλιξη αυτού του τόσο σημαντικού δημόσιου διαλόγου καθώς οι υπεύθυνοι της σύνταξης κρατούν για τον ευατόν τους τα δημοσιεύματα περιοδικών όπως το Εconomist ή το New Statesman που δίχως να υποστηρίζουν την καθιέρωση του "flat tax" , εν τούτοις παρουσιάζουν με έγκυρο και αξιόπιστο τρόπο την εξέλιξη της θεματικής του σχετικού διαλόγου.

Σε κάθε περίπτωση, όσες επιχειρήσεις δαιμονοποίησης κι αν διεξαχθούν, ο "flat tax" (ως συνολική προσέγγιση του φορολογικού συστήματος και όχι αποσπασματικά και μόνο ως προς το ύψος του ενιαίου συντελεστή φορολόγησης) θα παραμένει μια ενεργός και διαρκής πρόκληση για όλους όσοι αντιλαμβάνονται ότι η φορολογία στις μέρες μας αποτελεί ένα διακριτό και μετρήσιμο μέγεθος του περιφερειακού και διεθνούς ανταγωνισμού των εθνικών/τοπικών οικονομιών και των αγορών.