Ετσιθελικά & Βάναυσα...

Για όσους το αγνοούν από το 1974 το πολίτευμα της χώρας μας είναι προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία και οι πάσης φύσεως «Ελέω Θεού» ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο (ιστορικό) παρελθόν. Γι΄αυτό και ουδείς μπορεί «ετσιθελικά και βάναυσα» να επιβάλλει τις απόψεις του υπερβαίνοντας το πλαίσιο των κανόνων και των εξουσιοδοτήσεων του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Ως προς τούτο, ας μην ταράσσεται η ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας. Εκτός κι αν τα μέλη της έχουν λόγους που αρνούνται να αποδεχθούν αυτή την από 30 ετίας και πλέον παραδεδεγμένη πρακτική λειτουργία του πολιτεύματος κι ακόμη χειρότερα αν αρνούνται στους ίδιους τους εκπροσώπους των πολιτών να έχουν και να διατυπώνουν δημόσια τις απόψεις τους, όσο αιρετικές κι ακραίες κι αν θεωρούνται…

Το πρόσφατο ανακοινωθέν της ηγεσίας της Ελλαδικής Εκκλησίας με αφορμή τη γνωστή πρόταση νόμου για τον επανακαθορισμό των σχέσεων Κράτους & Εκκλησίας μάλλον πείθει και τους πλέον δύσπιστους εκ των χριστιανών ορθοδόξων πολιτών ότι η «αντικοινοβουλευτική» γραμμή κερδίζει (και πάλι) έδαφος και οι αντιλήψεις περί εθναρχικού ρόλου βρίσκονται (και πάλι) σε κίνηση…

Διαφορετικά, τι εξήγηση να δώσει κανείς όταν διαβάζουμε στο ανακοινωθέν ότι η πρόταση νόμου «δέν αποβλέπει στό χωρισμό, αλλά στήν ετσιθελική καί βάναυση μετατροπή της χώρας σέ άθρησκη Πολιτεία, χωρίς βέβαια τή συναίνεση του ελληνικού λαού».

Από πότε λοιπόν η προώθηση στη Βουλή μιας πρότασης νόμου από την πλευρά εκλεγμένων αντιπροσώπων των πολιτών αποτελεί μια «ετσιθελική και βάναυση» πράξη; Kι ακόμη περισσότερο πόσο επικίνδυνη είναι η αντίληψη που συντηρεί, υπερασπίζει και προβάλλει η ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας - «ετσιθελικά και βάναυσα» προς τις δημοκρατικές ευαισθησίες των πολιτών- ότι μπορεί να είναι ο μοναδικός και αλάνθαστος κριτής των πάντων: «Η Ιερά Σύνοδος δέν αναγνωρίζει στούς αυτόκλητους καί αυτοσχέδιους μάγους της αλλοτρίωσης, όποιοι καί αν είναι αυτοί, τό δικαίωμα νά διαταράσσουν σέ εποχές πολλαπλά δεινής κρίσεως τήν ειρήνη καί τη συνοχή στίς σχέσεις Εκκλησίας - Πολιτείας πού ειναι μία από τίς προϋποθέσεις γιά τήν ειρήνη καί τή συνοχή του λαού». Προφανώς στην κατηγορία των αυτόκλητων και των αυτοσχέδιων μάγων της αλλοτρίωσης (;) συμπεριλαμβάνονται και όσοι εκ των βουλευτών τάχθηκαν υπέρ της προώθησης της πρότασης νόμου.

Αλλά, η ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας –όπως και κάθε άλλος θεματοφύλακας της επουράνιας ή επίγειας ιδεολογικής καθαρότητας και αληθείας- έχει έτοιμη προκαταβολικά την απάντηση σε όσους και πάλι τολμήσουν να αμφισβητήσουν τις επιλογές και τις συμπεριφορές της. Κι η απάντηση της είναι δεδομένη: «Ο μόνος πού μπορεί νά αποφανθεί είναι ο Ελληνικός Λαός πού φέρει καί τήν ευθύνη της προστασίας των παραδόσεών του». Δυστυχώς, για την εκκλησιαστική ηγεσία του κ. Χριστοδούλου στην Ελληνική Δημοκρατία ο μόνος που αποφασίζει είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση φορέας της λαϊκής εντολής και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των πολιτών αυτής της χώρας. Ουδείς άλλος!!!