Ο υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας της Ινδίας Kamal Nath μπορεί να ήταν και ένα τόνο παραπάνω απο υπερβολικός - ίσως και δραματικός ως μη ώφειλε... Αλλά, η αντίδραση του σε σχέση με το… "χρώμα του επενδυτή" έχει, δίχως άλλο, μια πραγματική βάση!!!
Τα "τείχη" που σήκωσαν, για μια ακόμη φορά, οι Ευρωπαίοι για να αντιμετωπίσουν την έξωθεν, της Γηραιάς Ηπείρου, απειλή εξαγοράς εταιρειών "ευρωπαϊκής εθνικότητας" -όπως στην περίπτωση της προσφοράς του Ινδού δισεκατομμυριούχου Lakshmi Mittal για τον χαλυβουργικό όμιλο της Arcelor που εδρεύει στο Λουξεμβούργο αλλά είναι ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες στη Γαλλία- κάθε άλλο παρά προστατεύουν, σε μακροπρόθεσμη βάση, τους κάθε λογής “απειλούμενους” (είτε πρόκειται για θέσεις εργασίας, είτε πρόκειται για ψήφους κομμάτων και σταυρούς πολιτικών), ενώ οδηγούν μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής οικονομίας με μαθηματική ακρίβεια “εκτός ανταγωνισμού”…
Έτσι κι αλλιώς, το κόστος του ιδιότυπου προστατευτισμού νέου τύπου –που γίνεται, εν πολλοίς, στο όνομα του ιδεολογήματος της προστασίας του “Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου”- είναι απείρως μεγαλύτερο εκείνου που συνδέεται με την αποδοχή του ανταγωνισμού, της εξωστρέφειας και εν τέλει, της πλήρους και συστηματικής προσαρμογής στα νέα δεδομένα της ανοικτής παγκόσμιας αγοράς.
Με άλλα λόγια, οι προστατευτικές συμπεριφορές και πρακτικές των Γάλλων (Arcelor και όχι μόνο), των Γερμανών (BMW) αλλά και των Πολωνών (τραπεζικές εξαγορές) αποτελούν την ισχυρότερη ένδειξη ότι ένας σημαντικός και συνεχώς αυξανόμενος αριθμός από χώρες- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης –παλαιές και νέες, μικρές και μεγάλες- όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένες να παίξουν με καθαρά χαρτιά το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης με όλα όσα αυτό συνεπάγεται αλλά υψώνοντας τη σημαία του οικονομικού εθνικισμού απειλούν να επιφέρουν ρωγμές στο ίδιο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε άρθρο υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο “Freedom Fried” το περιοδικό The Economist (11/02/2006) επισημαίνει το γεγονός ότι οι συμπεριφορές και οι πρακτικές που σχετίζονται με το φαινόμενο του οικονομικού εθνικισμού θέτουν ευθέως υπό αμφισβήτηση τις 4 βασικές ελευθερίες -κίνηση προϊόντων και υπηρεσιών, εργαζομένων και κεφαλαίων- που αποτελούν και τους πυλώνες του οικοδομήματος. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εισέλθει για τα καλά σε μια διαρκή κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού, βιώνοντας σε κάθε βήμα της και σε όλα τα επίπεδα δράσης και λειτουργίας της έναν πολλαπλό και πολλαπλασιαστικό διχασμό άνευ προηγουμένου…
Με άλλα λόγια, είτε πρόκειται για την απειλή του… Ινδού, είτε για την απειλή της Οδηγίας Bolkenstein η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επαναπροσδιορίσει το… αύριο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου