Η κα Βάσω Παπανδρέου ξαναμετρά τα ευρώ των Γάλλων!!!

Την ώρα που η αξιότιμη κυρία Βάσω Παπανδρέου συνεχίζει -ως άλλος τυπικός χρηματιστηριακός αναλυτής- να μετράει και να ξαναμετράει τα ευρώ της δημόσιας προσφοράς των Γάλλων για την Εμπορική Τράπεζα, αναρωτιέμαι ένα και μόνον πράγμα: Που αρχίζει και που τελειώνει το νόμιμο και θεμιτό δικαίωμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης να ελέγχει την κυβέρνηση για επιλογές και πράξεις που αφορούν ειδικότερα τις μεγάλες, πολυμετοχικές εισηγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο –και η Εμπορική είναι μια από αυτές - και ευρύτερα την αγορά και ευρύτερα την οικονομία; Και κυρίως, σε ποια πεδία οφείλει να εκτείνεται αυτός ο έλεγχος;

Νομίζω ότι ο έλεγχος αυτός θα πρέπει κατά κύριο λόγο να καλύπτει και να αφορά την ποιότητα των σχετικών διαδικασιών έτσι όπως καθορίζονται από τον ισχύον πλαίσιο της Εταιρικής Διακυβέρνησης δηλαδή με δύο λόγια να ικανοποιεί πλήρως τις απαιτήσεις της διαφάνειας, της ισοτιμίας στην διάχυση των κρίσιμων πληροφοριών, την ισότιμη μεταχείριση των μετόχων, την πρόνοια ή και την διασφάλιση των συμφερόντων όλων των εμπλεκομένων μερών (π.χ μέτοχοι, πελάτες, εργαζόμενοι), την αποφυγή ιδιαίτερων και κυρίως προνομιακής φύσης επιμέρους συμφωνιών κάτω από το τραπέζι κ.λπ. Στην περίπτωση της Εμπορικής Τράπεζας οι σχετικές διαδικασίες σχετικά με την δημόσια πρόταση των Γάλλων λειτούργησαν με υποδειγματικό τρόπο και σε περιβάλλον απόλυτης διαφάνειας με συνεχή ροή πληροφορίας προς όλες τις πλευρές. Με άλλα λόγια, το πεδίο της αντιπαράθεσης για δεύτερες ή τρίτες ή και άλλες τόσες προσφορές υπήρξε μέχρι τέλους ανοικτό, δεν υπήρξαν αποκλεισμοί και κυρίως δεν παρουσιάστηκαν φαινόμενα ειδικών προνομιακών μεταχειρίσεων.

Η επιτυχής κατάληξη αυτής της διαδικασίας δημιουργεί και διαμορφώνει μια θετική κληρονομιά για το άμεσο και προσεχές μέλλον: Η δημόσια προσφορά για την εξαγορά μιας εισηγμένης εταιρείας με προβεβλημένο το δημόσιο ενδιαφέρον αποτελεί μια χρήσιμη και αποδοτική μέθοδο ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις όπως η Εμπορική Τράπεζα λόγω του αντικειμενικού γεγονότος του προβαδίσματος των Γάλλων.

Το δεύτερο πράγμα μετά τις διαδικασίες είναι το ίδιο το profile του επενδυτή. Ένα profile που σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και την φερεγγυότητα του επενδυτή. Ποιος έχει για παράδειγμα την άποψη ότι οι Γάλλοι της Credit Agricole δεν πληρούν αυτά τα έτσι κι αλλιώς αντικειμενικά κριτήρια αποδοχής; Άλλωστε, αυτά τα κριτήρια θα είχαν λάβει υπόψη τους και οι υπουργοί των κυβερνήσεων Σημίτη όταν έδιναν το πράσινο φώς να εισέλθει κατά πρώτον η Credit Agricole στο μετοχικό κεφάλαιο της Εμπορικής και στην συνέχεια να αποκτήσει το status του στρατηγικού εταίρου (κοινοπρακτικές εταιρείες στον χώρο της λιανικής τραπεζικής κ.λπ).

Άρα λοιπόν τι απομένει ως πεδίο άσκησης ελέγχου και κριτικής μετά τις διαδικασίες και το profile του επενδυτή; Η τιμή για την εξαγορά των μετοχών. Εν μέρει, σωστή ως άποψη με μια και μόνο προϋπόθεση: Η τιμή δεν καθορίζεται από τους πολιτικούς αλλά από την ίδια την αγορά και τους μηχανισμούς της. Επιπλέον, η τιμή για την εξαγορά των μετοχών δεν μπορεί παρά να ενσωματώνει την πραγματικότητα της αγοράς και να παρακολουθεί την εξέλιξη της. Με λίγα λόγια, η τιμή διαμορφώνεται στο ταμπλό με βάση πραγματικά δεδομένα και όχι αμφιλεγόμενες προσδοκίες επαγγελματιών ή ερασιτεχνών χρηματιστηριακών αναλυτών…

Δυστυχώς, αλλά μπροστά στα όποια συγκυριακά οφέλη η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση πετά στα σκουπίδια την όποια αξιοπιστία του προηγούμενου κυβερνητικού της έργου. Κι όμως, η διακυβέρνηση ως απόθεμα πολιτικής τεχνογνωσίας είναι πολύ ακριβό πράγμα για να πετιέται τόσο εύκολα