Δημιουργικές "σκέψεις απόγνωσης"

‘Εστω και ως σκέψη απόγνωσης η ιδέα - πρόταση εφαρμόσιμης πολιτικής του εκδότη της εφημερίδας «Η Καθημερινή» Αντώνη Καρκαγιάννη είναι χρήσιμη αρκεί να την αντιληφθεί εγκαίρως το πολιτικό προσωπικό …

Αφού έτσι και αλλιώς το δάσος καίγεται και η καμένη γη δεν προστατεύεται, αφού πάντοτε οικοπεδοποιείται και τσιμεντοποιείται με τρόπο άναρχο, χωρίς σχέδιο, με πρόχειρες υποδομές, μήπως θα ήταν προτιμότερο να σχεδιάσουμε και να επιτρέψουμε ρυθμισμένη δόμηση σε μικρό ποσοστό του δάσους, ας πούμε στο 5%, και σε ανάλογο της καμένης γης; Το κέρδος ίσως θα είναι διπλό: Και την άναρχη δόμηση θα αντικαταστήσουμε με ρυθμισμένη, αλλά και τους φυσικούς φύλακες του δάσους και της καμένης γης θα βρούμε. Είναι μια σκέψη… έστω απόγνωσης!

Αν δίπλα σε αυτή τη σκέψη απόγνωσης προστεθεί και η ενεργοποίηση των φορέων της επιχειρηματικότητας – για παράδειγμα, τράπεζες με αποδεδειγμένη αντίληψη κοινωνικής ευθύνης- για τη σύσταση ειδικού ταμείου για την αποκατάσταση των ζημιών της Πάρνηθας νομίζω ότι θα πρέπει να είμαστε λίγο αισιόδοξοι για τη συνέχεια…

Κι αυτό για δύο λόγους: α) Η επανασύνδεση σχέσεων αλληλεξάρτησης συμφερόντων ανάμεσα σε πολίτες και φορείς επιχειρηματικότητας και το «δάσος» (φυσικός πλούτος, περιβάλλον,δημόσιο συμφέρον) δεν αποτελεί πλέον ένα περιφερειακό ζήτημα, ένα περιθωριακό αίτημα και β) η εμπλοκή των τραπεζών ακόμη και σε ειδικούς οργανισμούς για το «δάσος» θα μπορούσε να επαναφέρει την όλη συζήτηση για την αποκατάσταση –
προστασία στα πεδία της σύγχρονης πραγματικότητας.