afp.next

afp.next
Η επομενη - η μερα που ακολουθει, η επαυριον.

http://afp-next.blogspot.com/

Το νέο μου καταφύγιο

Το νέο μου καταφύγιο - το ΑFP.Νext. Η προσδοκία και η απαίτηση του επόμενου βήματος -στην Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Κόσμο. Σε αναζήτηση της δυναμικής σχέσης ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό.
H πρώτη ανάρτηση για την Αγορά του Νερού.

Η ηθική του Μάη '68 και το "κιβώτιο" της Αριστεράς.

Συνήθως – αν όχι κατά επάγγελμα και κατά εξακολούθηση- η Αριστερά (ολοκλήρου του φάσματος του πολιτικού αυτού προσδιορισμού που φυσικά συμπεριλαμβάνει τόσο τις εκδοχές των Ορθοδόξων όσο και εκείνες των Ενισταμένων) σπεύδει να διεκδικήσει τη πολιτική κληρονομιά (υπαρκτή ή και ανύπαρκτη, διαθέσιμη ή και αποσβεσμένη κ.λπ) ενός ιστορικού γεγονότος. Το ίδιο ασφαλώς συμβαίνει εδώ και 4 δεκαετίες με τη «περίπτωση» Μάης ΄68.

Με αφορμή τις «επετειακές» εκδόσεις, αφιερώματα και αναφορές των σαββατιάτικων και κυριακάτικων φύλλων των εφημερίδων αναζήτησα και βρήκα στη βιβλιοθήκη μου μια παλαιότερη ελληνική έκδοση –ένα τόμο με συνεντεύξεις πρωταγωνιστών στη δημοσιογράφο Ινώ Αφεντούλη (τίτλος ΜΑΗΣ ΄68, 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 1988). Σε αυτή την έκδοση συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων και η καταγραφή της συνέντευξης με τον Μπερνάρ Κουσνέρ – το σημερινό υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας. Την εποχή που παραχωρεί τη συνέντευξη είναι ήδη ένας διάσημος ακτιβιστής που έχει συμβάλλει με τις πρωτοβουλίες και το έργο του στην ανάδυση ενός ξεχωριστού φαινομένου, του ανθρωπιστικού διεθνισμού. Πρώτα μέσα από τους «Γιατρούς χωρίς Σύνορα» και μετά, με τους «Γιατρούς του Κόσμου».

Γι΄ αυτόν που αυτοπροσδιορίζεται ως αντισταλινικός αλλά και ως αντικομμουνιστής ο Μάης δεν είναι τίποτα περισσότερο από «μια άσκηση στυλ». Άλλωστε, πριν καν φύγει για τη Μπιάφρα έχει ξεμπερδέψει τους λογαριασμούς του με το Κ.Κ. και την αριστερά της εφηβείας και της οικογενειακής παράδοσης. Ο Κουσνέρ μιλώντας με την Ινώ Αφεντούλη επιμένει διαρκώς στη διαπίστωση του ότι ο Μάης ΄68 ήταν μια «άσκηση στυλ» για την «ολοκληρωτική απελευθέρωση μας, για να ζήσουμε τη νεότητα μας» αλλά επίσης και ένας «σεισμός» για το πνεύμα και το σώμα των ανθρώπων , ένας «σεισμός …που ανέτρεψε τις ισορροπίες στις μεταξύ μας σχέσεις, στον έρωτα, παντού».

20 χρόνια μετά το Μάη του ’68 ο Κουσνέρ δηλώνει ότι ανάμεσα στα θετικά στοιχεία που αναδείχθηκαν συμπεριλαμβάνει και την ηθική, «την ηθική που προέκυψε από το Μάη». Πιθανότατα ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι «η ηθική του Μάη» και οι αξίες που εκείνη παρήγαγε θα ήταν στο στόχαστρο της πολιτικής καταγγελίας του νέου Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Ν. Σαρκοζύ, τον οποίο και θα κληθεί να υπηρετήσει αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιο των Εξωτερικών Υποθέσεων. Ποιος, όμως, από τους δύο έχει δίκιο σήμερα το δίκιο με το μέρος του; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλή, μοναδική και προπαντός, τελεσίδικη.

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale Στάθης Καλύβας στο κείμενο της συνεισφοράς του στο ειδικό ένθετο της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ αναφορικά με αυτό σημειώνει τα εξής: “ Ο γάλλος πρόεδρος Nicolas Sarkozy έθεσε με ιδιαίτερη ένταση την κληρονομιά του '68 στο στόχαστρό του κατά τη διάρκεια των πρόσφατων προεδρικών εκλογών, καταγγέλλοντάς τη για την «ηθική κρίση» που υποτίθεται πως περνά η χώρα του. Είναι όμως ο ίδιος κληρονόμος των αξιών του '68 αν κρίνει κανείς από το ύφος της προσωπικής του ζωής και τον τρόπο με τα οποίο διαχειρίζεται την πολιτική του καριέρα” .

Με άλλα λόγια, η «περίπτωση» Μάης ΄68 μπορεί να αφορά πολύ περισσότερο την αντιπαράθεση περί ηθικής ανάμεσα σε πρόσωπα όπως ο Κουσνέρ και ο Σαρκοζύ παρά τους εκπροσώπους των μυριάδων εκδοχών της Αριστεράς για το τι ακριβώς περιείχε η κληρονομιά του «Κιβωτίου».

Οι ταυτότητες των εθνικισμών

Διαβάζοντας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κείμενο του καλού φίλου και παλαιού συντρόφου Τάκη Καμπύλη στη «Κ» του Σαββάτου για τους ανοιχτούς λογαριασμούς Σόφιας-Σκοπίων γύρω από τις ταυτότητες θυμήθηκα, μεταξύ άλλων, τη ξεχωριστή περίπτωση Ljubčo Georgievski. Δηλαδή τη περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού της FYROM που το 2006 ζήτησε και έλαβε τη βουλγαρική υπηκοότητα και στη συνέχεια αναμείχθηκε δραστήρια στη πολιτική ζωή της Βουλγαρίας.

Ο Georgievski αφού εγκατέλειψε το κόμμα με το οποίο είχε έρθει στην εξουσία μετά την επικράτηση σε αυτό του σημερινού πρωθυπουργού της FYROM Nikola Gruevski, ίδρυσε ένα καινούργιο κόμμα για το οποίο φρόντισε να διατηρήσει τις αναφορές του στη κληρονομιά του VMRO (στα ελληνικά Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση- EMEO).

Το κόμμα του Georgievski παρότι επιλέχθηκε να ονομασθεί VMRO – HΠ (EMEO- Λαϊκό Κόμμα), δεν κατάφερε να αποσπάσει σημαντικό κομμάτι από τη βάση των ψηφοφόρων του παραδοσιακού VMRO – DPMNE (EMEO- Δημοκρατικό Κόμμα της Μακεδονικής Εθνικής Ενότητας) που επανέκαμψε στη εξουσία μέσα από ένα ευρύ συνασπισμό κομματικών σχηματισμών που εξέφραζαν με το πιο αυθεντικό τρόπο το πολιτικό και εθνοτικό μωσαϊκό της FYROM.

H αναφορά στη περίπτωση Georgievski - ιδιαίτερα στη κρίσιμη περίοδο μετά το Βουκουρέστι- έχει μάλλον μια ξεχωριστή αξία καθώς φαίνεται ότι το αναγεννημένο αναθεωρητικό κύμα απέναντι στις κατεστημένες ιστορικές προσεγγίσεις (από το 1945 και μέχρι τούδε) για τη καταγωγή και τη φυσιογνωμία του κινήματος του μακεδονισμού προκαλεί ορισμένες αξιοσημείωτες ρωγμές στη πολιτική ελίτ των Σκοπίων και οι ρωγμές αυτές θα διευρύνονται έτι περαιτέρω όσο ακόμα διαρκεί το αδιέξοδο σχετικά με την ένταξη / ενσωμάτωση της FYROM στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς. Με άλλα λόγια, η περίπτωση Georgievski –πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και τις ισχυρές σηματοδοτήσεις της- ούτε τυχαία είναι, ούτε πολύ περισσότερο μεμονωμένη. Η επαν-ανακάλυψη της βουλγαρικής οικογενειακής ρίζας του απο τον πρώην πρωθυπουργό της FYROM σε κάθε περίπτωση ξαναθέτει με τρόπο τραγικό τις διαδρομές των ταυτοτήτων που αποκρύβουν ή επιβάλλουν κατά το δοκούν οι πάσης φύσεως εθνικισμοί.

Η συνδικαλιστική αριστοκρατία, η δημοκρατική νομιμοποίηση και το δημόσιο συμφέρον. Με αφορμή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.

Kάπου και η υποτίμηση της νοημοσύνης μας και εν τέλει, η κοροϊδία έχει τα όρια της. ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ και γενικώτερα, Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν εκφράζονται εν τω προσώπω της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, της ΟΤΟΕ (συμπεριλαμβανομένου και του Συλλόγου των Εργαζομένων της Τραπέζης της Ελλάδος) και των όλων των άλλων διαμαρτυρομένων εκπροσώπων της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας.

Το παραμυθάκι της μεταπολίτευσης (στο μακρύ της κύκλο που δεν λέει να ολοκληρωθεί…) γύρω από την πονεμένη υπόθεση της δημοκρατικής νομιμοποίησης για το ποιος εκπροσωπεί το «δημόσιο συμφέρον» και εν ευρεία εννοία, το «γενικό καλό» ας τελειώνει…

Οι όποιες «δυναμικές μειοψηφίες» και οι πάσης φύσεως κομματικές εμπροσθοφυλακές στη τρέχουσα περίοδο αναδιάρθρωσης του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού υπερασπίζονται πρώτα απ΄όλα τα αυτονομημένα και ιδιαίτερα συμφέροντα κλειστών ομάδων νομής και συνδιαχείρισης της εξουσίας και του δημόσιου χρήματος.

Το βασικό ερώτημα για το πώς αντιμετωπίζονται δεν μπορεί παρά να έχει μια και μόνη απάντηση: Mε τη στερεή πολιτικοποίηση της αντιπαράθεσης στο έδαφος της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Προς ώρας, η πρωθυπουργική δέσμευση ότι αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης είναι ένα καλό σημάδι για τη δύσκολη συνέχεια. Αλλά από μόνη της, η δέσμευση αυτή δεν επαρκεί –χρειάζεται κινητοποίηση και ενεργοποίηση όλων εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να εκφραστούν μέσα από μια ευρεία Συμμαχία των Πολιτών με καθαρή ατζέντα πραγματικών μεταρρυθμίσεων. Και η ασφαλιστική μεταρρύθμιση καταλαμβάνει δικαίως μια από τις πρώτες θέσεις σε αυτή την ατζέντα.

Τα ψευδεπίγραφα blogs της παρά-δημοσιογραφίας

Απορίας άξιον αποτελεί το γεγονός ότι η περιώνυμος «συμβασιούχος του ΥΠΠΟ» δεν έχει ακόμη δηλώσει και …blogger. Με τόσες αναφορές στα τηλε-παράθυρα θα μπορούσε κάλλιστα να αποδεχθεί και να κατοχυρώσει τη πιο trendy ταυτότητα των ημερών μας. Εδώ, τόσοι και άλλοι τόσοι με ευδόκιμη υπηρεσία στα εγχώρια πάσης φύσεως media κατηγορίας B movies όχι μόνο έσπευσαν εν μια νυκτί να προβάρουν, να οχυρωθούν και να προβληθούν μέσα από δάνειες ταυτότητες αλλά αποπειράθηκαν κιόλας –αξιοποιώντας, δίχως άλλο, το πρόσφορο έδαφος που έχουν διαμορφώσει οι κυρίαρχες αντιλήψεις της μηντιοκρατίας και οι συμπεριφορές που αυτές παράγουν και εκδηλώνονται στο δημόσιο χώρο- να προσαρμόσουν αυτές τις ταυτότητες στα δικά τους «στενά κοστούμια».

[Η ταυτότητα, σύμφωνα με τον καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη, είναι το σύνολο των διαφοροποιητικών χαρακτηριστικών, των γνωρισμάτων που καθορίζουν τι είναι κάτι, ποιος είναι κάποιος, που επιτρέπουν την αναγνώριση του. Με βάση αυτό τον ορισμό η ταυτότητα ενός blogger είναι εν πολλοίς ξεχωριστή και απολύτως διακριτή π.χ από εκείνη του επαγγελματία δημοσιογράφου και η διαφορά ή η διακριτότητα ανάμεσα στις δυο ταυτότητες δεν έχει να κάνει τόσο με την επαγγελματική ιδιότητα, προέλευση ή καταγωγή αλλά με τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές σε σχέση με τη χρήση του νέου μηντιακού εργαλείου και την εν γένει προσωπική προσέγγιση ενός νέου δημόσιου χώρου διαλόγου και επικοινωνίας].

Τα blogs δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ο προνομιακός χώρος έκφρασης των επαγγελματικών δημοσιογράφων ή όλων των άλλων επαγγελματιών της αγοράς της επικοινωνίας. Ακόμη και στην Ελλάδα με τις πολλαπλές ιδιοτυπίες της αγοράς και της κοινωνίας. Οι δημοσιογράφοι ως μονάδες (εκτός κι αν παρουσιασθούν στο μέλλον νέες ενδιαφέρουσες συλλογικότητες) αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος της εγχώριας blogοσφαιρας και ενδεχομένως –παρά το σχετικό σούσουρο- την «αίθουσα» με τα βαθειά χασμουρητά!!!

Το άδοξο αν και επικίνδυνο για τη «δημόσια υγεία» εγχείρημα να χρησιμοποιηθεί το νέο μηντιακό εργαλείο ως παρα-δημοσιογραφικό παιχνιδάκι κατέδειξε, πέραν όλων των άλλων, τις σοβαρές και χρόνιες αδυναμίες και τις ανεπάρκειες του πολιτικού δυναμικού της χώρας που αρκείται να προσλαμβάνει συνεχώς σε πείσμα των καιρών ψευδείς εικόνες ως πραγματικές… Η τελευταία αναφορά δεν έχει καμιά σχέση με παραβάσεις και παραβάτες της ισχύουσας νομοθεσίας. Αυτά θα κριθούν –αν και όποτε κριθούν- στο πλαίσιο της Δικαιοσύνης.

Αντίθετα, η αναφορά έχει να κάνει με τη Πολιτική και τους Πολιτικούς. Αν κάτι ήταν που έλλειψε τις τελευταίες ημέρες ήταν η απάντηση της πολιτικής (με Π κεφαλαίο) απέναντι στα κάθε λογής παράγωγα προϊόντα της ύστερης νεοελληνικής μηντιοκρατίας. Άλλωστε, τα κάθε λογής ψευδεπώνυμα και ψευδεπίγραφα blogs της παρα-δημοσιογραφίας δεν μπορούν παρά να κατανοηθούν ως άλλα «δομημένα ομόλογα»…

Για την "...Off Shore της ενημέρωσης"

Από το ποιητικό αλλά καθόλου εξωπραγματικό «Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω!» δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξεφύγουμε ούτε κατά διάνοια –ακόμη κι αν έχουμε να διαχειρισθούμε υποθέσεις με …new media. Η πρόσφατη υπόθεση με την «…off shore της ενημέρωσης» σε μορφή blog δεν είναι και δεν θα μπορούσε (λόγω δεδομένων) να αξιολογηθεί και να αποτιμηθεί ως κεραυνός εν αιθρία. Κάθε άλλο. Έτσι, η συνειδητή και απολύτως σκόπιμη επιχείρηση καθυπόταξης ενός νέου δημόσιου χώρου ανοικτής και ελεύθερης επικοινωνίας όπως και η καθ΄ημάς blog – σφαιρα εκ μέρους μιας ευάριθμης ομάδας επαγγελματιών δημοσιογράφων έρχεται να συμπεριληφθεί σε ένα ευρύ φάσμα καθημερινών συμπεριφορών (ούκ έστιν αριθμός…) που αναπτύσσονται στο έδαφος της αγοράς της media – κρατίας και δεσμεύουν ποικιλοτρόπως τη πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά στο όνομα της (αδύναμης) Κοινωνίας των Πολιτών ζήσαμε και βιώσαμε φαινόμενα πολιτικής και δημοσιογραφικής υπανάπτυξης της εποχής των Μαυρογυαλούρων.

[καταχωρήθηκε στη στήλη ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ στο site ΕνThesis]

Η ΔΕΗ και η Toyota

Βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια συνεδρίασης της Επιτροπής για τις ΔΕΚΟ εκτέθηκε σε ... λογοπαίγνιο (για τη ΔΕΗ και τη Toyota) επιχειρώντας να απαξιώσει το δημόσιο λόγο (αλλά και τα επιχειρήματα) του επικεφαλής του management της εισηγμένης Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Αλλά, η επιχείρηση απαξίωσης μάλλον γύρισε μπούμεραγκ για το Δυτικομακεδόνα κοινοβουλευτικό. Μακάρι, η ΔΕΗ να είχε έστω και το 10 % της κατακτημένης επιχειρηματικής και επιχειρησιακής κουλτούρας της Toyota (και της κάθε Toyota)και τι στο κόσμο!!!

Ο πολύμορφος υπόκοσμος της ενημέρωσης και των αρπακτικών

Δίχως αμφιβολία. Και αρετή και τόλμη χρειάζεται. Κυρίως, όμως, κότσια!!! Για να γράψεις –επωνύμως- όσα έγραψε, δίχως φόβο αλλά με πάθος πραγματικά δημοσίου λειτουργού ο πρόεδρος Εφετών κ. Χαρ. Αθανασίου στην εφημερίδα "Η Καθημερινή".Την ίδια στιγμή που βουλευτές και δημοσιογράφοι ικετεύουν για να … παραστούν ως σιωπηλός "ανθρώπινος διάκοσμος", ένας εκπρόσωπος της μάχιμης Δικαιοσύνης αποφασίζει να βροντοφωνάξει με όλη τη δύναμη της ψυχής του το δικό του (δικό μας) ΟΧΙ.

Το "όχι" του κ. Αθανασίου "στον πολύμορφο υπόκοσμο της ενημέρωσης και των αρπακτικών" είναι και πρέπει να παραμείνει και το δικό μας "όχι". Το "όχι" μιας κοινωνίας ενεργών πολιτών που απεχθάνεται τα "κουμπιά" και τις πάσης φύσεως "συνομιλίες" μεταξύ "φίλων".

Τα άλλα "Ζωνιανά"

Στην πρώτη σελίδα μέσα σε πλαίσιο η εφημερίδα «Η Καθημερινή» διακηρύσσει δημόσια με τον πλέον σαφή τρόπο –σαφέστερος δεν γίνεται- τη θέση της για τα τεκταινόμενα των 2 τελευταίων μηνών. Και η θέση της αυτή μάλλον δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη καθώς προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση στο όλο ζήτημα που πρωταρχικά συμβάλλει στην υπεράσπιση των αυτονόητων. Κι εδώ, το αυτονόητο είναι η εφαρμογή του νόμου προς όλες τις κατευθύνσεις. Με το όποιο κόστος!!!

Ένα μικρό απόσπασμα από τη θέση της εφημερίδας έχει ιδιαίτερη σημασία: «Η κυβέρνηση θα πρέπει να επιδείξει συστηματικότητα και αντοχή στην έρευνα, όπως ακριβώς έπραξε στην υπόθεση των Ζωνιανών. Θα πρέπει, συνεπώς, να προστατεύσει τους αξιωματούχους και υπηρεσιακούς παράγοντες, οι οποίοι θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους».

Η αναφορά στην υπόθεση των Ζωνιανών λειτουργεί και ως παράδειγμα για τη συνέχεια κι αυτό ας μην μας διαφεύγει από το νου και τη σκέψη…

Δίχως τη παραμικρή πρόθεση ερμηνείας των όσων γράφονται στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας παραθέτω 2 ελάχιστες επισημάνσεις:

α) Όταν τα φώτα της τηλεοπτικής (και όχι μόνον) κάλυψης έσβησαν για τα καλά, τα κλιμάκια της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων (πρώην ΣΔΟΕ) του υπουργείου Οικονομικών κάτω από αντίξοες συνθήκες συνέχισαν τη δουλειά τους και τα αποτελέσματα που φάνηκαν πολύ γρήγορα ήταν κατά κυριολεξία εντυπωσιακά, ασχέτως του αν οι εφημερίδες των Αθηνών τα πέρασαν στα ψιλά και οι μόνες αναφορές που έγιναν αφορούσαν τις προφυλακίσεις… Το σημαντικότερο επίτευγμα από την δράση της ΥΠΕΕ στην υπόθεση των Ζωνιανών ήταν –και θα παραμένει ως τέτοιο- η αποκατάσταση του Νόμου και της Τάξης αλλά και της «χαμένης» αξιοπιστίας του ρόλου του Κράτους και των ελεγκτικών και εποπτικών του μηχανισμών. Όταν κάποτε γραφεί η πραγματική αλήθεια για το εύρος και τις απολήξεις της υπόθεσης των Ζωνιανών αρκετοί από το χώρο της μάχιμης πολιτικής και της δημοσιογραφίας θα πρέπει να ζητήσουν ένα μεγάλο συγνώμη από το Σπύρο Κλαδά και τους συνεργάτες του.

β) Αν στη χώρα μας υπήρχαν έγκαιρα και έγκυρα πολιτικές αξιολογήσεις στελεχών, τότε οι όποιες αναπόδεικτες τηλεοπτικές καταγγελίες δεν θα είχαν κανένα έδαφος για να αναπτυχθούν… Αν η συλλογικότητα και το ενιαίο της δράσης δεν ήταν απλά και μόνο λόγια προς εσωτερική κατανάλωση κομματικών ακροατηρίων, τότε και μόνο τότε οι εφαρμόσιμες πολιτικές μιας κυβέρνησης θα ήταν απολύτως ταυτισμένες με το «γενικό καλό», με το δημόσιο συμφέρον. Τα Ζωνιανά δείχνουν το δρόμο για την αντιμετώπιση των «Ζωνιανών» της media κρατίας, των «Ζωνιανών» του λαθρεμπορίου καυσίμων, των «Ζωνιανών» των ανομιών της «νύκτας». Όσο είναι καιρός …

Υ.Γ: ‘Οσο είναι ακόμη καιρός. Διαφορετικά, ας περιμένουμε να προβούν σε «αποκαλύψεις» και άλλοι συνεργάτες του ίδιου –όλως τυχαίως- τηλεοπτικού σταθμού. Μπορεί και η κα Χρουσαλά, η κα Σκορδά ή και ο κ. Νίκος Παπαδάκης να πάρουν σειρά...

Υ.Γ2: To «αόρατο χέρι» που ωθεί τους «αυτήκοους μάρτυρες» στα δικαστήρια της Ευελπίδων δεν είναι και τόσο … αόρατο. Οι θαμώνες στα καφέ γύρω από τα θέατρα της Βουκουρεστίου συζητούν ήδη για την υπόθεση των … εικονικών τιμολογίων που ανέρχονται σε μερικές δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ και ο καταλογισμός τους (όταν και όποτε γίνει) θα επιφέρει εξοντωτικά πρόστιμα…

Υ.Γ3: ‘Όλα τελικά έχουν την εξήγηση τους!!!

In Memorial

Αντί άλλου χαιρετισμού, το κείμενο της πρώτης συνέντευξης που παρεχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος λίγα μόλις 24ωρα μετά την εκλογή του στο Θρόνο των Αθηνών.[Η συνένετυξη έγινε μαζί με τον Θανάση Λάλα και δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Κυριακής στις 3 Μαϊου 1998].