Την εικόνα που μεταφέρω την είδα σε ενα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων το απόγευμα της Κυριακής - λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας... Η εικόνα είναι σε γενικές γραμμές η εξής : Ο γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος να μιλάει σε μια συγκέντρωση συνδικαλιστών της ΔΑΚΕ και να προσπαθεί να διδάξει <κανόνες ευγενικής συμπεριφοράς> ως προς τις σχέσεις τους με τους υπουργούς και τα άλλα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη.
Ενας τέτοιος διάλογος δεν είχε και δυστυχώς δεν μπορεί να έχει ποτέ ουσία...
Παρόλα αυτά αποτελεί πάντοτε μια καλή αφορμή για προβληματισμό γύρω απο τις επιδιώξεις και τα όρια των κάθε λογής συνδικαλιστικών και κατ΄ επέκταση κομματικών μηχανισμών στην σημερινή πολυσύνθετη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Πέρα, όμως, απο αυτούς τους προβληματισμούς και τις διαπιστώσεις εκείνο που χρειάζεται - σχεδόν απαιτείται - να συζητήσει σοβαρά ο πολιτικός κόσμος της χώρας είναι η δομή και η λειτουργία των κομμάτων και δη των κομμάτων που έχουν την δυνατότητα να διαχειρίζονται την εξουσία.
Η σημερινή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα - πάντα σε σχέση με τις προκλήσεις που φέρνει μαζί του ο 21 ος αιώνας της γενικευμένης αβεβαιότητας σε ολα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής - φαίνεται πως ενθαρρύνει (τουλάχιστον) τον ώριμο και ειλικρινή διάλογο για την ρήξη και την υπέρβαση του υφιστάμενου μοντέλου συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων της εξουσίας. Ενα μοντέλο στερεωμένο πάνω σε αντιλήψεις που αποθεώνουν τον ρόλο των μηχανισμών σε όλα τα επίπεδα δράσης του κόμματος - μηχανισμών πέρα και έξω απο τις ανάγκες και τα όνειρα μιάς κοινωνίας.
Η εποχή των μαζικών, λαϊκών κομμάτων με οργανώσεις (κάθε είδους και μορφής) σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της κοινωνικής και οικονομικής ζωής έχει λάβει... τέλος. Μόνο που το ...τέλος αυτό δεν έχει ακόμη συνειδητοποιηθεί επαρκώς απο εκείνους που έχουν την δυνατότητα να λάβουν πρωτοβουλίες για ρήξη και υπέρβαση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου