Το δεύτερο συνεχόμενο "ΟΧΙ" απο τους Ολλανδούς

Μάλλον, ο αξιότιμος κ. Γιούνκερ (ο προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) θα χρειασθεί, μετά και το δεύτερο συνεχόμενο "ΟΧΙ" στην Συνταγματική Συνθήκη, να αναθεωρήσει την άποψη του για τον ρόλο του "ιατροδικαστή" και να αντιληφθεί κι εκείνος, όπως κι άλλοι συνάδελφοί του, ότι πολύ γρήγορα οι ευρωπαϊκές ηγετικές πολιτικές ελίτ και οι εκπρόσωποι τους - πέρα και σε αντίθεση με τα κεκτημένα, ιδιαίτερα συμφέροντα της πολυπληθούς γραφειοκρατίας των Βρυξελλών - θα χρειασθεί να αναλάβουν τις ευθύνες τους τόσο για την ύπαρξη αυτού του "ένδοξου πτώματος" (το κείμενο της προτεινόμενης Συνταγματικής Συνθήκης) όσο και για την διαχείριση των συνεπειών απο τις συνεχόμενες "καταψηφίσεις"σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων και των λειτουργιών της Ένωσης.

Η συζήτηση για τις αιτίες των "καταψηφίσεων" μπορεί κι έχει ενδιαφέρον -εξαιρετικό ενδιαφέρον μάλιστα- σ' ορισμένες περιπτώσεις όπως π.χ η κοινωνική γεωγραφία του "ΟΧΙ", και κανείς δεν αρνείται την χρησιμότητά τους. Εκείνο, όμως, το οποίο προέχει τούτη την ώρα είναι, πρώτα απ΄όλα, η ουσιαστική κατανόηση των ευθυνών τουλάχιστον από τους ηγετικούς κύκλους των δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών της Ευρώπης (Χριστιανοδημοκράτες - Σοσιαλδημοκράτες) κι η ανάληψη πρωτοβουλιών για κοινές πολιτικές που θα δίνουν "σάρκα και οστά" στο όραμα της ενοποίησης όχι μόνο στο κοινωνικό επίπεδο, αλλά και σ' αυτό της καθημερινής ζωής των πολιτών.

Με απλά λόγια, πέρα και πάνω από εθνικές σκοπιμότητες, επιμέρους ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και πολιτικές τακτικές, εκείνο που οι ηγέτες των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ρευμάτων - οικογενειών έχουν να μετρήσουν, να αξιολογήσουν και να επιλέξουν είναι η κήρυξη ενός "πολέμου" με το φαινόμενο της διευρυνόμενης αποξένωσης μεγάλων κοινωνικών ομάδων από τους άμεσους ή τους μακροπρόθεσμους στόχους των Βρυξελλών, που τροφοδοτεί με περισσή ένταση τις ιδιότυπες εκλογικές κοινοπραξίες, συνεταιρισμούς και συμπράξεις του "ΟΧΙ".

Πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ήδη ότι το φαινόμενο της διευρόμενης αποξένωσης δεν είναι εύκολο να καταπολεμηθεί αποφασιστικά, διότι η γενεσιουργός του αιτία είναι οι ίδιοι οι στόχοι των Βρυξελλών για την περαιτέρω ενίσχυση των διαδικασιών της Ενοποίησης αλλά και των εκφράσεων της.

Ετσι, το ερώτημα που τίθεται είναι ένα και σχετικά απλό μέσα στην πολυπλοκότητα του: Μπορούν αυτοί οι στόχοι να αλλάξουν προς μια περισσότερο συμβατή με τις ανάγκες και τις προσδοκίες του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών της Ευρώπης των "25" κατεύθυνση; Μια θετική απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλαμβάνει τη σταθερή και συστηματική επιδίωξη για νέες, δυναμικές και πιό στέρεες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που να καθιστούν προκλητικά εκλυστικό το προτεινόμενο μοντέλο του "κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού".

Μακρυά από αυταπάτες και χίμαιρες κανείς βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνά, ότι το ίδιο το "κοινό ευρωπαϊκό σπίτι" πρέπει να διαθέτει εκείνες τις προδιαγραφές έτσι ώστε να είναι σε θέση να αντέξει τους δυνατούς μεταβαλλόμενους ανέμους της ανταγωνιστικής παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

Ο λόγος και η πρωτοβουλία, λοιπόν, ανήκουν στις ηγεσίες των δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών της Ευρώπης. Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά στο ορατό μέλλον. Ας πάψουν επιτέλους να λειτουργούν απλά και μόνο ως συμβολαιογράφοι της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών!!!