Ποιος θα υπερασπισθεί τις μεταρρυθμίσεις;

Ποιοι εκ των πολιτικών πιστεύουν εν τέλει στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων και πολύ περισσότερο, πόσοι εξ αυτών θα ήταν διατεθειμένοι να συγκρουσθούν (όποτε κι αν χρειασθεί) για την προώθηση και την εφαρμογή τους; Πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, ο αριθμός των πολιτικών και των δύο ισχυρότερων κομμάτων που θα έμπαιναν απλώς και μόνο στον κόπο για κάτι τέτοιο είναι (δυστυχώς για τα πραγματικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών αυτής της χώρας) δραματικά μικρός.

Κι αν δεχθούμε ότι το ΠΑΣΟΚ του κ. Γ.Α.Παπανδρέου έτσι κι αλλιώς αρκείται στη πεπατημένη της εκάστοτε αντιπολίτευσης, όλο το βάρος της απόδειξης μετατίθεται στα στελέχη της κυβέρνησης και δη των στελεχών του οικονομικού- παραγωγικού κύκλου της, αλλά και τους βουλευτές, τα υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και τα στελέχη του δημόσιου τομέα.

Κι εκεί τα πράγματα είναι σχεδόν απογοητευτικά, παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει βήματα από συγκεκριμένους υπουργούς -Αλογοσκούφης, Σιούφας στην πρώτη γραμμή- προς τη σωστή κατεύθυνση. Δυστυχώς, όμως, τα συγκεκριμένα βήματα προώθησης ώριμων και απολύτως αναγκαίων αλλαγών για ορισμένα αυτονόητα πράγματα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής μέσα στο γενικό αλμοδοβαρικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί χάνουν την όποια δυναμική κι αν διαθέτουν, αδυνατώντας να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες.

Ετσι, το σχέδιο του πρωθυπουργού για μεταρρυθμίσεις σε κρίσιμους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής φαίνεται σήμερα περισσότερο ανυπεράσπιστο από ποτέ. Όχι γιατί δεν έχει την αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά γιατί πληθαίνουν ολόγυρα οι "εσωτερικοί εχθροί" σαν τους τρομοκράτες της διπλανής πόρτας από το Λήντς της Αγγλίας, όπου κανείς δεν μπορούσε -μέχρι χθές- να φανταστεί ότι ένας αθλητής του κρίκετ θα γινόταν μαζικός δολοφόνος. Η μεταφορά μπορεί να ενοχλεί, ίσως να φαίνεται και υπερβολική, αλλά δίνει τροφή για σκέψη...