Η ημερομηνία της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση έφθασε. Κι η "ισχυρή" Ευρώπη απουσιάζει... Δεν έχει ακόμη συνέλθει απο το "χαστούκι" των δημοψηφισμάτων για τη Συνταγματική Συνθήκη. Κι όχι μόνον αυτό. 'Εχει στρέψει την προσοχή της στις εξελίξεις στο "εσωτερικό" μέτωπο, προσπαθώντας να ψηλαφήσει τις υπόγειες -κατά το πλείστον- διεργασίες στο εθνικό (α) εκλογικό (α) ακροατήριο(α).
Πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα συγκυρίας ή η απαρχή ενός νέου μεγάλου ζητήματος με μόνιμα χαρακτηριστικά και μακροπρόθεσμες συνέπειες που σχετίζεται άμεσα με το ίδιο το πολιτικό δυναμικό και το μοντέλο της Διακυβέρνησης;
Έτσι κι αλλιώς, οι Γερμανοί έχουν εισέλθει για τα καλά στο τούνελ των μετεκλογικών συμπράξεων με άδηλο μέλλον. Οι Γάλλοι εργάζονται ήδη με τη σκέψη στη μετα-Σιράκ εποχή. Οι Ιταλοί διαπιστώνουν και με αφορμή την έξοδο του Siniscalco απο το κυβερνητικό σχήμα ότι το φαινόμενο Μπερλουσκόνι και οι ιδιότυπες πολιτικές κοινοπραξίες του mediaρχη "γλύφουν" τα όρια τους. Επι του παρόντος, μόνον οι Άγγλοι με τον Μπλερ στο τιμόνι αισθάνονται σχετική(;) ασφάλεια, αν και το ειδικό αφιέρωμα του περιοδικού New Statesman για τους Εργατικούς δεν δίνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για τη μακροημέρευση της πολιτικής σταθερότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου