H αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας

Το νέο πλαίσιο που διαμοφώνεται για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου -το σχετικό νομοσχέδιο ετοιμάζεται απο το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών να έρθει το συντομότερο δυνατόν να έρθει στη Βουλή- ανατρέπει σε μεγάλο βαθμό κατεστημένες αντιλήψεις αλλά και χιλιάδες μικρά αλλά πολλαπλά κατεστημένα συμφέροντα στα ενδότερα της γραφειοκρατίας...

Με το νέο πλαίσιο το δημόσιο θα μπορεί με σύγχρονα εργαλεία και πρακτικές απο τον χώρο της ελεύθερης αγοράς να αξιοποιήσει γρήγορα, σωστά και προπαντός αποτελεσματικότερα και αποδοτικότερα την ακίνητη περιουσία του. Αν μάλιστα το νέο πλαίσιο συνδυαστεί με τις δυνατότητες που δίνουν οι ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα) τότε οι προοπτικές για να λειτουργήσει ως αναπτυξιακό εργαλείο αλλά και ως παράγοντας διαμόρφωσης συνθηκών ανταγωνισμού στην αγορά των μεγάλων ακινήτων θα είναι σε κάθε περίπτωση ευοίωνες.

Ο υπουργός κ. Γιώργος Αλογοσκούφης μιλώντας για το νομοσχέδιο για την αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας επεσήμανε τα εξής:

Υπό το υφιστάμενο νομικό καθεστώς, η δυνατότητα αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου είναι περιορισμένη, με αποτέλεσμα να αδρανοποιείται η περιουσία αυτή. Συγκεκριμένα, η κατασκευή ή η ανακατασκευή της υφιστάμενης ακίνητης περιουσίας καθίσταται πολλές φορές δύσκολη, λόγω της έλλειψης των πόρων που απαιτούνται για την πραγματοποίηση των επενδύσεων, οι οποίες είναι απαραίτητες για τις σύγχρονες ανάγκες του Δημοσίου.

Παράλληλα, η ισχύουσα νομοθεσία περί μισθώσεων, δίνει μεν στο Δημόσιο το πλεονέκτημα της ευελιξίας, πλην όμως δυσχεραίνει συχνά τη χρηματοδότησή των συμβάσεων αυτών και τη χρήση σύγχρονων χρηματοοικονομικών μέσων. Επίσης, συχνά καθιστά τους όρους των συμβάσεων αυτών οικονομικά επαχθέστερους για το Δημόσιο, καθώς μετακυλίεται ο κίνδυνος στον αντισυμβαλλόμενο.

Εξάλλου, ενώ η επιλογή ενός ιδιόκτητου κτιρίου καλύπτει κατά μόνιμο τρόπο τις ανάγκες του Δημοσίου, η επιλογή αυτή παρουσιάζει μειονεκτήματα στις περιπτώσεις μεταβολής των αναγκών (ιδίως λόγω τεχνολογικών, δημογραφικών, συγκοινωνιακών ή άλλων μεταβολών). Οπότε το Δημόσιο είναι δεσμευμένο με τις παλαιές του επιλογές, ή φέρει τον κίνδυνο πτώσης της αξίας του ακινήτου, εάν αποφασίσει να το εκποιήσει.

Με τα προτεινόμενα σχήματα, δίδεται η δυνατότητα στο Δημόσιο, μεταξύ άλλων, να μεταβιβάσει ή να κατασκευάσει και να ανακατασκευάσει ακίνητα που του ανήκουν, αντλώντας πόρους και συμπράττοντας και με τον ιδιωτικό τομέα, εάν το επιθυμεί. Παράλληλα, μπορεί να μην αποξενωθεί από αυτά, καθώς θα μπορεί να τα μισθώνει και να έχει την επιλογή να επανακτά την κυριότητά τους μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις, το Δημόσιο, μεταβιβάζοντας και επαναμισθώνοντας την ακίνητη περιουσία του, προστατεύεται έναντι ενδεχόμενης πτώσης των αξιών των ακινήτων. Ενώ, δεν αποκλείεται τέτοιες κατασκευές ή ανακατασκευές ακινήτων να πραγματοποιούνται πλέον με προσφορότερο τρόπο.

Τέλος, το Δημόσιο αποκτά ιδιαίτερη ευελιξία στις μισθώσεις που συνάπτει, καθώς έχει πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια όσον αφορά τη διάρκειά τους, την επιλογή διαφόρων σύγχρονων χρηματοοικονομικών μέσων αλλά και την επίτευξη οικονομικά προσφορότερων λύσεων