Η "Εν Όπλοις" δημοκρατία του ΠΑΜΕ...

Τα τελευταία γεγονότα της απεργίας των ναυτεργατικών συνδικάτων -ανεξαρτήτως του περιεχομένου των δημόσια προβαλλομένων αιτημάτων- εμπεριέχουν και αναδεικνύουν ένα πολλαπλό απόθεμα βίας που επιβάλλεται ετσιθελικά στη κοινωνία πέραν κάθε πλαισίου δημοκρατικής νομιμότητας και ηθικής νομιμοποίησης …

Αλλά, το τραγικό στην περίπτωση αυτή δεν είναι μόνον αυτές καθ΄αυτές οι συμπεριφορές που αναπτύσσονται καθοδηγούμενες από κομματικές, στρατιωτικού τύπου οργανωμένες , δυναμικές μειοψηφίες (ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις ας αναζητηθούν στον… Περισσό) αλλά το γεγονός ότι αυτές οι γνωστής καταγωγής και κατεύθυνσης μειοψηφίες, με την αμέριστη υποστήριξη των τηλε - δελτίων των «8», επιτυγχάνουν αφενός να λειτουργούν σε ένα καθεστώς ασυλίας και αφετέρου να επιβάλλουν το δικό τους πλαίσιο «ενημέρωσης» της κοινής γνώμης …

Κι η κατάκτηση της ασυλίας για τους ουρανόθεν εξουσιοδοτημένους «εκπροσώπους του λαού» -κατάλοιπο κι αυτό μιας ανάπηρης ιδεολογικά μεταπολιτευτικής περιόδου- φαίνεται πως έχει άμεση σχέση με την δεξιοτεχνική άνεση της ηγεσίας του Περισσού να ασκεί ένα πολλαπλό «ηθικό εκβιασμό» απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Κι ο «ηθικός εκβιασμός» έχει να κάνει με την λεγόμενη δικαίωση της «μνήμης» της Αριστεράς παρά το γεγονός ότι εκείνη στο σύνολο της παραμένει μια κατεξοχήν ηττημένη –σε πολλαπλό πολιτικό και ιδεολογικό πεδίο- δύναμη της ελληνικής κοινωνίας.

Με λίγα λόγια, η αιτία για το γεγονός ότι ο κομματικός στρατός του ΚΚΕ με εμπροσθοφυλακή το ΠΑΜΕ δρα ανενόχλητος στα λιμάνια του Πειραιά και της Κρήτης έχει απόλυτη σχέση με το όπλο του «ηθικού εκβιασμού» που έχει μάθει να χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά η ηγεσία του Περισσού σε κάθε περίπτωση. Βλέπε, οδηγία Bolkestein και μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την καταδίκη των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων. Ελάχιστες φωνές από το χώρο της πολιτικής και της διανόησης μπήκαν στο κόπο να αντιταχθούν στον «ηθικό εκβιασμό» των στρατοκρατικής αντίληψης μηχανισμών του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντίστασης ήταν τα κείμενα του καθηγητή Στάθη Καλύβα (δύο άρθρα στην ενότητα «Νέες Εποχές» στο «Βήμα της Κυριακής» - Ο ακρωτηριασμός της λογικής και Οι νοσταλγοί μιας "φαντασίας") αλλά και το κείμενο του καθηγητή Αντώνη Λιάκου ( αν και γράφτηκε ως απάντηση στο Στάθη Καλύβα).


Απο το κείμενο του Αντώνη Λιάκου το απόσπασμα που ακολουθεί:

Ας εξετάσουμε τώρα τον αντιρρητικό λόγο στο προτεινόμενο ψήφισμα. Εκπορεύτηκε κυρίως από το KKE καθώς και από προσωπικότητες οι οποίες, ενώ δεν συμμερίζονται τις ιδέες του, ωστόσο έχουν μετατρέψει την υπόθεση της Αριστεράς σε καλλιέργεια μνημονικών τόπων. Ολοι αυτοί επικαλέστηκαν τον αντιφασιστικό αγώνα των κομμουνιστών για να διαγράψουν τα ίχνη του αίματος των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα ελάχιστα σημεία παραχώρησης ήταν δύο: το πρώτο ότι ο πόλεμος δεν γίνεται με τριαντάφυλλα και το δεύτερο ότι πράγματι έγιναν «λάθη». Δεν εξήγησαν όμως γιατί πολύ από το αίμα που χύθηκε δεν αφορούσε καθόλου ούτε τον ρωσικό εμφύλιο, που ως εμφύλιος ήταν ένας άγριος πόλεμος με εκατέρωθεν αιματηρά αντίποινα, ούτε τον πόλεμο με τους ναζί που ανακυκλώθηκε σε εμφύλιες και εθνοτικές συρράξεις, αλλά εποχές ειρήνης, περιοχές μακριά από τα κράσπεδα του πολέμου, και θύματα άσχετα με αυτόν. Σιωπή για τον λιμό στην Ουκρανία, την εξόντωση των Κουλάκων, τις αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις διαφωνούντων, προπολεμικές και μεταπολεμικές, τη σφαγή του Κατίν, το στρατόπεδο εξόντωσης στη Βορκούτα, τις εκατόμβες που προκάλεσαν οι Ερυθροί Χμερ και το καθεστώς Πολ Ποτ. Αποσιωπήθηκε δηλαδή εκείνη η πλευρά που οφειλόταν στην ίδια τη δομή και τη λειτουργία των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα καθεστώτα αυτά, περιφρονώντας προγραμματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα ως αστικές επινοήσεις, για να κρατηθούν και να εδραιώσουν την εξουσία τους μπλέχτηκαν τα ίδια στον ιστό της αράχνης που είχαν υφάνει και ο οποίος γινόταν ολοένα πιο πυκνός, ολοένα πιο αιματηρός. Κατασπάραξαν τις ίδιες τις σάρκες τους. Οσοι κλείνουν τα μάτια τους σε αυτά και σιωπούν εν ονόματι του αντιφασιστικού αγώνα καταδικάζουν τα θύματα για δεύτερη φορά. Θύματα που συκοφαντήθηκαν ως εχθροί του λαού και πράκτορες του εχθρού προτού δολοφονηθούν. Το πρώτο βήμα για να επουλωθούν οι τραυματικές μνήμες, που μεταφέρονται από τα θύματα στα παιδιά και στα εγγόνια τους, είναι η αναγνώριση της θυσίας. Γι' αυτό είναι αναγκαία η αναγνώριση αυτών των εγκλημάτων. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η τελευταία κραυγή πολλών από εκείνους που τουφεκίστηκαν από τους συντρόφους τους: «Μη λέτε ότι μας σκότωσε το κόμμα. Πέστε ότι πέσαμε στο πεδίο της μάχης» (μαρτυρία αντάρτη του ΔΣΕ που απόκειται στα ΑΣΚΙ - Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας). Δυστυχώς κανείς από όσους αντιτάχτηκαν στο μνημόνιο δεν βρήκε την παρρησία και το θάρρος να αναγνωρίσει με γενναιότητα τη μνήμη αυτών των θυμάτων, που στο κάτω κάτω δεν βρίσκονται στη μακρινή Καμπότζη αλλά εδώ. Γιατί τάχα αυτό θα ήταν «δήλωση μετανοίας στον Ιμπεριαλισμό»; Και γιατί τα άλλα κόμματα, το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός, υπέκυψαν τόσο εύκολα στον ηθικό εκβιασμό του KKE; Δεν είχαν δυνατότητα για μια διαφοροποιημένη ανακοίνωση με κάποια συνείδηση ιστορικής δικαιοσύνης;