Η πρόσφατη απεργία των ναυτεργατικών συνδικάτων με τις όποιες καταλήξεις της έφερε στο προσκήνιο (ξανά) μια σειρά από Μύθους με σοβαρό πολιτικό και οικονομικό αντίκρισμα. Μύθοι που επιβιώνουν σε πείσμα της Πραγματικότητας και καταδυναστεύουν πολίτες και πολιτικούς…
Ο πρώτος και βασικός Μύθος είναι ότι το δίκιο πάντα βρίσκεται στην πλευρά των απεργών…
Από κεκτημένη ταχύτητα (?), όλοι σπεύδουν να χειροκροτήσουν το "δίκαιο αγώνα" που στηρίζεται σε "δίκαια αιτήματα" - ακόμα και εκείνοι που επιχειρούν να διαχωρίσουν τα "δίκαια αιτήματα" από τις μορφές διεκδίκησης των αιτημάτων όταν διαισθάνονται ότι η διεκδίκηση οδεύει σε ακρότητες…
Αλλά, όπως αποδεικνύεται, εκ των υστέρων, ουδείς εξ όλων όσοι σπεύδουν κάθε φορά να λάβουν θέσεις στην παράταξη των υποστηρικτών γνωρίζει τα αιτήματα των απεργών και το κυριότερο, αγνοεί το μέγεθος των οικονομικής δαπάνης για τον Προϋπολογισμό και κατ΄ επέκταση στις τσέπες των φορολογούμενων πολιτών αλλά και των γενικότερων επιπτώσεων στην λειτουργία της αγοράς, στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κ.λπ. που συνεπάγεται η ικανοποίηση των αιτημάτων.
Ποιοι και για ποιους λόγους θα είχαν συμφέροντα να υποστηρίξουν στις σημερινές συνθήκες της αγοράς της ναυτιλίας αιτήματα όπως εκείνα που αφορούσαν την ίδρυση και τη χρηματοδότηση ιδιαίτερου Ταμείου Ανεργίας, την κατοχύρωση και την ενίσχυση των φορολογικών και ασφαλιστικών προνομίων την ίδια στιγμή που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΝΟ,συμπεριλαμβανομένων και των δάνειων ενισχύσεων του ΠΑΜΕ, υπερασπίζεται, πέραν κάθε έννοιας πραγματικών δεδομένων, ένα απόλυτα αποτυχημένο κρατικιστικό μοντέλο εκπαίδευσης και κοινωνικής προστασίας για ένα κλάδο που το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η εξωστρέφεια (ακόμη και για τις ακτοπλοϊκές εταιρείες) αλλά και η επιτυχημένη πορεία του ακριβώς λόγω της τολμηρής έκθεσης του στον διεθνή ανταγωνισμό (ποντοπόρος ναυτιλία).
Με τέτοιες αντιλήψεις και συμπεριφορές το μόνο που καταφέρνουν οι ηγέτες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και οι διακομματικοί υποστηρικτές τους
είναι να διατηρείται εν ζωή ένα θεσμικό πλαίσιο που δεν αντέχει στις σημερινές πραγματικότητες, να επιδεινώνεται περαιτέρω η οικονομική θέση χιλιάδων εργαζομένων και συνταξιούχων στην αγορά των θαλασσίων μεταφορών, να περιορίζεται η πρόσβαση νέων Ελλήνων στη ναυτωσύνη, να μεταναστεύει η επιχειρηματικότητα σε άλλα φιλόξενα λιμάνια του Κόσμου…
Με άλλα λόγια, η αναμέτρηση και η σύγκρουση για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές αντί να γίνεται με τις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του σήμερα επιλέγεται η ασφαλής αλλά αδιέξοδη φυγή προς το παρελθόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου