Ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα από την τοποθέτηση βουλευτή του Πασόκ Μίμη Ανδρουλάκη στη συζήτηση για την τροπολογία του ασφαλιστικού των υπαλλήλων της Εμπορικής Τράπεζας:
Η τροπολογία αυτή ουσιαστικά μας υπενθυμίζει ότι αν δεν βάλουμε τώρα στοπ, αύριο, μεθαύριο μία κυβέρνηση μπορεί να αθετήσει τις υποχρεώσεις απέναντι στους ασφαλισμένους, μπορεί να τους πει, αυτή είναι η πραγματικότητα και να αθετήσει όχι μόνο τις δικές της υποχρεώσεις, δηλαδή αυτές που συνδέονται με τη δημόσια δαπάνη, αλλά να φυτρώσει η κυβέρνηση εκεί που δεν τη σπέρνουν, όπως κάνετε εσείς, κύριε Αλογοσκούφη, σε ένα επικουρικό ταμείο μιας ιδιωτικής τράπεζας. Δηλαδή, να φυτρώσετε και να ακυρώσετε -προσέξτε, κύριοι συνάδελφοι- μία σύμβαση μεταξύ ελεύθερα συμβαλλομένων υποκειμένων ιδιωτικού δικαίου.
Από αυτήν την τποθέτηση συγκράτησα ορισμένες δύο τρεις χαρακτηριστικές εκφράσεις-έννοιες που νομίζω ότι πριμοδοτούν –για όλους όσοι το θελήσουν- μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που αφορά κατά κύριο λόγο το παρόν και το μέλλον αλλά σε κάθε περίπτωση παίρνει το νήμα από το πρόσφατο παρελθόν…
Οι δύο τρεις χαρακτηριστικές εκφράσεις του κ. Ανδρουλάκη που συγκράτησα και ξεχώρισα –για τις ανάγκες πυροδότησης της συζήτησης- είναι η εξής: "Επικουρικό ταμείο μιας ιδιωτικής τράπεζας" και "σύμβαση μεταξύ ελεύθερα συμβαλλομένων υποκειμένων ιδιωτικού δικαίου". Προφανώς, η ιδιωτική τράπεζα στην οποία αναφέρεται ο κ. Ανδρουλάκης είναι η Εμπορική Τράπεζα όπως επίσης ότι μεταξύ των ελευθέρων συμβαλλομένων υποκειμένων συμπεριλαμβάνεται και η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας…
Κι όλα αυτά κατά το χρόνο όπου η διοίκηση της Εμπορικής και τα συνδικάτα της τράπεζας προχώρησαν στη συμφωνία για τις ευνοϊκές ρυθμίσεις στο Επικουρικό Ταμείο και έστειλαν το λογαριασμό οπουδήποτε αλλού παρά στη τσέπη αυτών που έβαλαν τις υπογραφές.
Και το παιχνίδι της λήθης απέναντι στη μνήμη καλά κρατεί…
Κι όμως οφείλουν ορισμένοι να μην ξεχνούν τόσο εύκολα, ιδιαίτερα εκείνοι που δίνουν συγχωροχάρτι σε όσους υπονόμευσαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες τόσο την κεφαλαιακή επάρκεια της τράπεζας και τις αποδόσεις των μετόχων της (στην συντριπτική τους πλειοψηφία ασφαλιστικά ταμεία και δημόσιοι οργανισμοί) όσο και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του δημοσίου και ευρύτερα της κοινωνίας. Γιατί η Εμπορική Τράπεζα της εποχής των ευνοϊκών ρυθμίσεων με συνοπτικές διαδικασίες υπογραφής συμφωνιών μεταξύ κομματικών διοικήσεων και κομματικών συνδικαλιστών ήταν μια τράπεζα όπου η μετοχική πλειοψηφία ανήκε σε ταμεία και άλλους δημόσιους οργανισμούς, τα ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των οποίων ουδείς είχε την διάθεση αλλά και την θέληση να προστατέψει.
Ο κ. Ανδρουλάκης και οι συν αυτώ εξακολουθούν να συμπεριφέρονται -ακόμη και σήμερα που γνωρίζουν σε όλες τις λεπτομέρειες του για το ύψος του λογαριασμού που κλήθηκε να πληρώσει η κοινωνία- όπως οι κομματικές διοικήσεις της Εμπορικής Τράπεζας στα τέλη της δεκαετίας του ΄80…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου