Και πάλι για την Μεταρρύθμιση...

O καθηγητής Αντώνης Λιάκος επισημαίνει ότι το παλιό δίλημμα "μεταρρύθμιση ή επανάσταση" έγινε τώρα "μεταρρύθμιση ή κατάρρευση". (Ποιός φοβάται τις μεταρρυθμίσεις;, ενότητα Νέες Εποχές, Το Βήμα της Κυριακής, 23/07/06).

Εκείνο ήταν επιλεκτικό, τούτο υποχρεωτικό. Επομένως η επιταγή της μεταρρύθμισης απέκτησε τέτοια ισχύ ώστε και η μη μεταρρύθμιση να μη σημαίνει ακινησία αλλά τραχύ κατρακύλισμα προς τα πίσω

.
Σωστή καθόλα η επισήμανση για την επιταγή της μεταρρύθμισης από την πλευρά του μάχιμου ακαδημαϊκού Αντώνη Λιάκου - ο ίδιος, με πολύτιμες αποσκευές από την θητεία του στην πέραν του ΚΚΕ Αριστερά, έχει αναλάβει εδώ και καιρό την ευθύνη της ανασύστασης του OΠΕΚ , ενός παρεμβατικού κατά τις φιλοδοξίες της ηγετικής του ομάδας think tank που φέρει αναλλοίωτη την σφραγίδα του ιδρυτή του , του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.

Αλλά, η επιταγή της μεταρρύθμισης σήμερα δεν έχει περιθώρια για να μπορεί να τίθεται στο τραπέζι του διαλόγου ως προβολή μιας έστω μετεξελιγμένης αλλά παλιάς ιδεολογικής διαμάχης στους κόλπους της Αριστεράς στα σημερινά πράγματα αλλά αποκλειστικά και μόνο ως οδηγός προς υλοποίηση μιας απόλυτα στοχευμένης και προπαντός ευέλικτης και έξυπνης ατζέντας εφαρμόσιμων πολιτικών για την Ελλάδα του 2010 ή του 2020.Σε διαφορετική περίπτωση, το δίλημμα –με όποιον τρόπο κι αν τίθεται- αφορά τους ιστορικούς , τους ερευνητές των αρχείων και τους αμετανόητους ρομαντικούς ειδήμονες για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς κάθε εκδοχής …

Η μεταρρύθμιση δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να αποκτήσει χαρακτηριστικά ιδεολογικού διακυβεύματος. Αν οι φορείς που την επαγγέλλονται δεν μπορούν να της προσδώσουν χαρακτήρα άμεσης εφαρμόσιμης πολιτικής σε επιλεγμένους τομείς –οικονομία, διοίκηση, εκπαιδευτικό σύστημα κ.α- έτσι ώστε να αποκτήσει ευρεία νομιμοποίηση και αποδοχή από συμμαχίες ευρέος φάσματος στο κοινωνικό επίπεδο η μεταρρύθμιση παύει αυτομάτως να λειτουργεί και απέρχεται του δημόσιου βίου...

Με άλλα λόγια, η μεταρρύθμιση μπορεί να προχωρήσει και δίχως ιδεολογικό πρόσημο αρκεί να υπάρχει βούληση των πολιτικών δυνάμεων για την προώθηση εφαρμόσιμων πολιτικών που παράγουν μετρήσιμα αποτελέσματα, διευρύνουν τα αποθεματικά του κοινωνικού κεφαλαίου, διαμορφώνουν νέες συλλογικότητες ευθύνης που μπορούν να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικοί σύμμαχοι και κατοχυρώνουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της κοινωνίας των πολιτών.

Η μεταρρύθμιση εν τέλει δεν είναι απλώς μια επιταγή, αλλά μια πολιτική πράξη για την καθημερινή ζωή των πολιτών.

Y.Γ: Πόσο χρήσιμο θα ήταν άραγε να πληθύνουν οι τάξεις των ενεργών συνεργατών των ελληνικών think tanks από μάχιμα στελέχη επιχειρήσεων; Είναι κάτι περισσότερο απο βέβαιο ότι ο χώρος των "δεξαμενών σκέψης" στην Ελλάδα χρειάζεται έναν, δύο, τρείς και περισσότερους καταξιωμένους και με ευρεία αποδοχή managers όπως για παράδειγμα ο sir Christopher Gent -γνωστός απο την πορεία του στην μητρική Vodafone.