Αριστερά και Οικονομικός Εθνικισμός!!!

Οι επιβιώσεις της τριτοδιεθνιστικής αριστεράς στην Ελλάδα –ανεξαρτήτως των ποικίλων αποχρώσεων και διαδρομών- και μαζί τους ένα πολυάριθμο κομμάτι της διανόησης των 70΄s αποτελούν σήμερα τον καλύτερο κήρυκα των δοξασιών του αναδυόμενου οικονομικού εθνικισμού!!!

Το ευρωπαϊκό ρεύμα του οικονομικού εθνικισμού βρήκε στις συνιστώσες της κατακερματισμένης παραδοσιακής Αριστεράς τον καλύτερο εκφραστή του. Μόνον, που η ελληνική εκδοχή του ευρύτερου πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος που διαπερνά οριζόντια όλες τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και πάλι αφόρητα επαρχιώτικη και πολλαπλά ξενοφοβική σε τέτοιο βαθμό που να καταλήγει σε γραφικό φαινόμενο νοσταλγικής αναπόλησης των παλαιών καλών ημερών όπου στην ελληνική αγορά κυριαρχούσε ο απροκάλυπτος κρατικός παρεμβατισμός αλλά και το ιδεώδες μικρομεσαίο και πλήρως προστατευόμενο μέγεθος της ελληνικής επιχείρησης…

Η ανάγνωση του φαινόμενου και οι ερμηνείες του αρκετές και άκρως ενδιαφέρουσες –αν και μόνον για Ιστορική έρευνα …

α) Η παραδοσιακή Αριστερά λόγω των δογματικών της αγκυλώσεων ( προσκόλληση άνευ όρων στα δόγματα της 3ης Διεθνούς, ακόμη κι αν εκείνη έχει πάψει να λειτουργεί από τα μέσα του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου…) αδυνατεί να διεξάγει ή και να συμμετέχει σε πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες ( σε αγώνες και όχι σε καμπάνιες και διεθνή for a…) σε ένα διεθνοποιημένο οικονομικό περιβάλλον πολυσύνθετων απαιτήσεων, συντονίζοντας την δράση της με δυνάμεις εκτός συνόρων και με διεκδικητικό περιεχόμενο που να είναι προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες του κόσμου της εργασίας στο Δυτικό Κόσμο.

β) Τα τμήματα αυτά της Αριστεράς υπερασπίζονται μετά μανίας τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και επαγγελματίες πάσης φύσης θεωρώντας ότι εκ προοιμίου αυτά τα συγκεκριμένα στρώματα θα είναι οι σταθεροί σύμμαχοι τους. Επιβιώσεις του παρελθόντος και τίποτα περισσότερο σε μια περίοδο ριζικής αναδιάρθρωσης του οικονομικού και επιχειρηματικού πλαισίου της αγοράς όπου ο «θάνατος του Εμποράκου» αποτελεί απλώς και μόνον μια λεπτομέρεια «παράπλευρης απώλειας».

γ) Η παραδοσιακή Αριστερά «έχτισε» ιδιαίτερα μετά το ’81 την συνδικαλιστική και ευρύτερα πολιτική της επιρροή σε κοινωνικά στρώματα και ομάδες που είχαν άμεση εξάρτηση από το Κράτος και ελεγχόμενες από αυτό οικονομικές δραστηριότητες (βλέπε κρατικές τράπεζες, ΔΕΚΟ). Κατ΄ ουσίαν , επέλεξε την συμμαχία της με δυνάμεις που έθεταν ως πρώτο και κύριο ζήτημα την ασφάλεια της μονιμότητας που διασφάλισε το Κράτος και οι ελεγχόμενοι από εκείνο οργανισμοί και επιχειρήσεις.

Ο κατάλογος των εκδοχών και των ερμηνειών θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει… Αλλά, ως προς τι; Εκείνο που μετράει σήμερα είναι οι ίδιες οι συμπεριφορές της Αριστεράς και τα αποτελέσματα αυτών των συμπεριφορών σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των πολιτών !!!

Με λίγα λόγια, η παραδοσιακή Αριστερά και το πολυποίκιλο ακροατήριο των υποψηφίων συνοδοιπόρων της –από την άκρα Δεξιά ως την ποπουλίστικη εκδοχή της παπανδρεϊκής σοσιαλδημοκρατίας- βλάπτει σοβαρά τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών έχοντας επιλέξει ως άλλη GreenPeace να υπερασπίζεται κρατικοδίαιτες συντεχνίες και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς…