Η πολιτική διγλωσσία και το φαινόμενο του νέου λαϊκισμού

Ο αείμνηστος Καραμανλής είχε πει κάποτε σε μια συζήτηση του με τον στενό του συνεργάτη Τάκη Λαμπρία για την "διγλωσσία" -τη μάστιγα της πολιτικής διγλωσσίας- το εξής: "Αν δεν μπορείς να πεις την αλήθεια, δεν είσαι υποχρεωμένος να πεις ψέμα. Ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια υπάρχει η διέξοδος της σιωπής".

Η διέξοδος της σιωπής…

Τις τελευταίες ημέρες η γνωστή μάστιγα της νεοελληνικής πολιτικής ζωής -η διγλωσσία- βρίσκεται στην αποθέωση της!!! Σε αντίθεση, η χρήσιμη Καραμανλική συμβουλή-παρότρυνση εξακολουθεί προκλητικά να παραμένει στα αζήτητα…

Ο ίδιος ο Λαμπρίας -στο βιβλίο του "Καραμανλής,ο φίλος"- δίνει την δική του εκδοχή ορισμού της διγλωσσίας: "H διαφορά μεταξύ όσων λέγονται για πολύ λίγους κι εκείνων που εκστομίζονται για το πλήθος".

Τόσο η συμβουλή Καραμανλή όσο και ο κατά Λαμπρία ορισμός της διγλωσσίας διατηρούν πλήρως στις μέρες μας την επικαιρότητα τους. Ιδιαιτέρως δε, μετά και τις διαδοχικές καταγγελίες, εκ των τηλεοπτικών παραθύρων, για τις πολιτικές χορηγίες του … γάλακτος!!!

Στην δεκαετία του ΄60 οι καταλυτικές συνέπειες της πολιτικής διγλωσσίας κεφαλαιοποιήθηκαν και εξαργυρώθηκαν με την έλευση των Συνταγματαρχών. Σαράντα χρόνια μετά ούτε ο «λοχίας» αλλά ούτε και οι «συνταγματάρχες» απειλούν ή μπορούν να απειλήσουν την Δημοκρατία. Κι όμως…

Η συνέχιση της νεοελληνικής μάστιγας της πολιτικής διγλωσσίας μπορεί να μην φέρει στο προσκήνιο τα φαντάσματα του παρελθόντος αλλά δουλεύει παραγωγικά για την ανάδυση και την ενίσχυση ενός φαινόμενου που κατατρώει τα σωθικά της Δημοκρατίας. Κι αυτό το φαινόμενο ονομάζεται: Λαϊκισμός.

Ένας νέος μεταλλαγμένος με την συμβολή των media λαϊκισμός, που ορκίζεται στο "δίκιο του λαού", είναι κατεξοχήν αντι-πολιτικός και α-πολιτικός και για αυτό βαθύτατα επικίνδυνος καθώς μπορεί να συνδυάζει και να συμπυκνώνει κατά περίπτωση ακραίες εθνικιστικές/ρατσιστικές και θεοκρατικές αντιλήψεις και συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής των πολιτών.

Ας μην γελιόμαστε. Η συνταγή του νέου λαϊκισμού στις μέρες μας είναι εκείνη που τροφοδοτεί την απλουστευμένη και εν τέλει απλοϊκή γραμμή της σύγκρουσης ανάμεσα στις «ελίτ» και τον «κοσμάκη», που θεωρούνται ως εξ αρχής δύο ξεχωριστές αλλά ομοιογενείς οντότητες πέρα και πάνω από τις πραγματικότητες των αντιθέσεων της κοινωνίας…

Και αυτές οι κάθε άλλο ομοιογενείς συγκρουόμενες οντότητες δεν καταγράφονται στο πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού, ούτε μπορούν να αποτυπωθούν στα διαγράμματα των δημοσκοπήσεων. Παρά όλα διαθέτουν υποδοχείς που δεν είναι εντελώς άγνωστοι στα καθ΄ημάς: Ψωμιάδης από την μια, Χριστόδουλος από την άλλη και ο κατάλογος ολοένα και μακραίνει με μικρούς και μεγαλύτερους «Μπερλουσκόνι» (έστω και στην ελληνική τους εκδοχή)…