Οχι άλλες χαμένες ευκαιρίες...

Ας μην συνεχίσουμε στο επικίνδυνο μονοπάτι των χαμένων ευκαιριών…

Πριν 15 περίπου χρόνια η πολιτική ηγεσία της χώρας (στο σύνολο της καθώς οι εξαιρέσεις των ψύχραιμων φωνών της λογικής δεν χρειάσθηκαν παραπάνω από τα …πέντε δάχτυλα του ενός χεριού για να μετρηθούν) έχασε την μοναδική ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει «εις ολόκληρον» την πτώση του Τείχους στην μικρή μας γειτονιά…

[ Σπαταλήσαμε σχεδόν ολόκληρο το κεφάλαιο της εξωτερικής μας πολιτικής σε μια υπόθεση που όχι μόνο δεν μας προσέθεσε φίλους , αλλά μας αποξένωσε και από αυτούς που είχαμε – Γεώργιος Ράλλης, ανακοίνωση προς τα ΜΜΕ (29/3/1993), την ημέρα της παραίτησης του από το βουλευτικό αξίωμα]

Τότε, οι αδέξιοι χειρισμοί και οι ρητορικές πλειοδοσίες μας εγκλώβισαν σε αδιέξοδη διαδικασία περί ονοματολογίας του γειτονικού κράτους, υποθηκεύοντας τις προοπτικές ουσιαστικής συμμετοχής της χώρας μας στην δύσκολη διαδικασία μετάβασης των μετά-κομμουνιστικών κοινωνιών των Βαλκανίων στη δημοκρατία και την οικονομία της αγοράς.

Τότε, ήταν η ονοματολογία και η «φιλοσέρβικη» πολιτική μας…

Τώρα, όμως;

Θα επιτρέψουμε να συμβούν τα ίδια;

Η πολιτική ηγεσία της χώρας οφείλει να διαχειρισθεί την υπόθεση του μέλλοντος της ευρω-τουρκικής διαπραγμάτευσης με αποκλειστικό άξονα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των πολιτών που κατοικούν, εργάζονται και φορολογούνται στην Ελλάδα – όλα τα υπόλοιπα, ανήκουν στην σφαίρα της μυθολογίας που έχουν διαμορφώσει για ίδιον συμφέρον οι κάθε λογής εισπράκτορες του "Ελληνισμού"…

[ Ευτυχώς που στις μέρες μας οι ψύχραιμες φωνές της λογικής εναντίον του φανατισμού και του ποικιλόχρωμου εθνικισμού έχουν αυξηθεί. Ας μην περάσει απαρατήρητη η επισήμανση του υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Βαληνάκη για τις "ακραίες επιλογές" αλλά και το κείμενο του Νίκου Κοτζιά για τις "τέσσερις παρανοήσεις στην προσέγγιση Βρυξελλών-Άγκυρας"].

Αυτήν την φορά δεν έχουν θέση οι χαμένες ευκαιρίες…

Ας μην αφήσουμε για κανένα πείσμα ή άγχος εκλογικής επιβίωσης κανενός "επαρχιακού δικολάβου" να επικρατήσουν οι συνήθεις ρητορικές πλειοδοσίες. Άλλωστε, πέρα απο τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας η Αθήνα θα πρέπει να επιδιώξει και τον εξευρωπαϊσμό της πολιτικής σκηνής και της Λευκωσίας. Τουλάχιστον, οι τελευταίοι εναπομείναντες του δράματος που κρατά δέσμιες τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας για πάνω απο 50 χρόνια ας συνταξιοδοτηθούν με αναγκαστικό έξοδο...