Το μεγάλο Χ του Γρίβα

Ο δημοσιογράφος Γ.Π. Μαλούχος με τα ερωτήματα του φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον φάκελο Γρίβα.

Αφορμή η πρωτοβουλία του αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου να τιμήσει με τον τρόπο που εκείνος και η ακολουθία του επέλεξαν ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της σύγχρονης μεταπολεμικής ζωής στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Γ.Π.Μαλούχος:

Ήταν ένα στεφάνι κι ένα τρισάγιο από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο στον τάφο του Γεωργίου Γρίβα «Διγενή» στην Κύπρο. Αλλά ήταν αρκετό να ξεσηκώσει θύελλα. Γιατί; Επειδή ο Γρίβας, που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου και που τιμήθηκε από τα κοινοβούλιά τους, κατέληξε να αποτελεί ένα μέγα ερώτημα: Υπήρξε ήρωας ή προδότης; Πράκτορας ή πατριώτης; Eκανε αντίσταση ή συνεργάστηκε με τον κατακτητή; Ηταν δαιμόνιος ή αφελής; ΄Η μήπως, τελικά, ήταν όλα αυτά μαζί; Kαι, μάλιστα, εις διπλούν, όπως άλλωστε μαρτυρούσε και το όνομά του, το «Διγενής»;Το κείμενο του Γ.Π.Μαλούχου καλύπτει με επάρκεια την διαδρομή του Γρίβα και οι τοποθετήσεις του δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών από τους κάθε λογής «συνοριοφύλακες» των καιρών μας.

Παρ΄όλα αυτά ανέτρεξα και στα βιβλία του διπλωμάτη Άγγελου Βλάχου και ειδικά στο τέταρτο τόμο της σειράς «Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης…»(50 κυβερνήσεις)/ Δ΄ Τόμος – Γενικός Πρόξενος / Έκδοση «Βιβλιοπωλείο της Εστίας» Ι.Δ.Κολλάρος & Σια Α.Ε. Ο αείμνηστος διπλωμάτης (στενός συνεργάτης του Κων/νου Καραμανλή και του Ευαγγέλου Αβέρωφ και εξάδελφος της εκδότριας Ελένης Βλάχου) καταγράφοντας τις αναμνήσεις του από την περίοδο που ήταν γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην αγγλοκρατούμενη Λευκωσία δεν φείδεται «κολακευτικών» χαρακτηρισμών για τον Γρίβα : «Ανερμάτιστος, αφελέστατος, ασυνείδητος και ανώφελα ηρωικός (…) Επιπόλαιος και τραχύς, σκληρότερος με τους Κυπρίους παρά με τους Άγγλους, επηρμένος, αποδείχθηκε πολύ κατώτερος από τη φήμη του στον τομέα που υποτίθεται ότι αρίστευε, στο συνωμοτικό» (σελ.260) κι ακόμη περισσότερο, « σκληρός, καχύποπτος, γεννημένος τρομοκράτης-με τη έννοια ότι το κύριο επιχείρημα του ήταν να εμπνέει τρόμο στους συνεργάτες του-ολιγοφρενής και φαντασιόπληκτος αλλά και πολυγραφότατος. Για τα απλούστερα των πραγμάτων έγραφε σελίδες και σελίδες στους συνεργάτες του» (σελ. 286). Η αφήγηση του αείμνηστου Βλάχου είναι συναρπαστική ιδιαίτερα για τις μέρες που οι Άγγλοι ανακάλυψαν το ημερολόγιο του Γρίβα …

Αντίθετα με τον διπλωμάτη εξάδελφο της η εκδότρια Ελένη Βλάχου στα δικά της «Δημοσιογραφικά Χρόνια/ Πενήντα και κάτι» Τόμος β΄ Εκδόσεις «Ζήδρος» παρότι δεν παραλείπει να αναφερθεί και στον Γρίβα εντούτοις με πολύ ευγενικό τρόπο αποφεύγει να πλήξει την «υστεροφημία» του, «σφάζοντας με το γάντι…». Κάτι παρόμοιο με την αναφορά του Αβέρωφ («Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών» β΄τόμος) περί απουσίας «πολιτικής σκέψης» του Γρίβα.

[Μια ελάχιστη καταγραφή στο τέταρτο τόμο του Αρχείου Καραμανλή -27 Δεκεμβρίου 1960,σελ. 477- αποκαλύπτει εν πολλοίς το πώς τέλειωσε το όποιο συγκυριακό «ειδύλλιο» μετά τον ερχομό του Γρίβα στην Αθήνα. Η παραχώρηση «κρατικού αυτοκινήτου με οδηγό» που είχε δοθεί εφ΄ όρου ζωής στον αρχηγό της ΕΟΚΑ ακυρώνεται με παρέμβαση Καραμανλή].