Το "δημόσιο" και τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών.

Αναρωτιέμαι συχνά για ποιόν «δουλεύει» το «δημόσιο» - το δημόσιο νοσοκομείο, το δημόσιο σχολείο ή πανεπιστήμιο, το δημόσιο λιμάνι ή το δημόσιο αεροδρόμιο και πάει λέγοντας…

Διάβασα στην «Καθημερινή» της Κυριακής την έρευνα για την συνεχιζόμενο διόγκωση των χρεών στα κατ΄ ευφημισμόν δημόσια νοσοκομεία και θυμήθηκα και την υπόθεση του Παντείου (η πρόσφατη δικαστική απόφαση-σοκ ανοίγει το δρόμο…) αλλά και τα «δομημένα» … Έχει απολύτως δίκιο ο Κώστας Καλλίτσης όταν γράφει στη στήλη του για τη ψεύτικη δοξασία που υπερασπίζει ότι "η σχετική αύξηση των κοινωνικών δαπανών ισοδυναμεί με άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, ενώ η σχετική μείωσή τους ισοδυναμεί (εξ ορισμού...) με επιβολή αντιλαϊκής πολιτικής λιτότητας που κατατείνει στην καταστροφή του κοινωνικού κράτους".

Οι συμπεριφορές άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αποδεικνύει ότι τα όποια επιστρατευόμενα επιχειρήματα που ταυτίζουν την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους με την αύξηση των κρατικών δαπανών για την υγεία, παιδεία κ.λπ είναι έωλα και εν πολλοίς εκφράζουν τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας και των συνδεδεμένων με αυτήν προμηθευτών αλλά και τα συμφέροντα της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που είναι πανταχού παρούσα ακόμα και στις διαδικασίες των διαγωνισμών των κάθε λογής προμηθειών.

Για ποιόν δουλεύουν, λοιπόν, οι πολίτες; Ποιους συντηρούν με τους φόρους και την εργασία τους; Πάντως, σε καμιά περίπτωση για την προάσπιση των πραγματικών δημοσίων συμφερόντων μιας και το κατ΄εφημισμόν δημόσιο δεν εκπροσωπεί από πολλού χρόνου τα συμφέροντα των πολιτών.

Υπάρχει διέξοδος; Προφανώς και υπάρχει. Σε δημοκρατία ζούμε και όχι σε «συντεχνιακό» κράτος. Αρκεί να αντιληφθούμε όλοι και μαζί με εμάς και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι μας ότι βαδίζοντας για τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα το δημόσιο αγαθό ή η δημόσια υπηρεσία μπορεί κάλλιστα να παράγεται και να παρέχεται στην υγεία, την εκπαίδευση, στον πολιτισμό κ.λπ από πλείστους άλλους παραγωγούς και διαθέτες πλην του «δημοσίου»!!!