Το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ολοκλήρωσε τις εργασίες και την αποστολή του.
Κάθε συνέδριο κόμματος και δη κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία και διαχειρίζεται κυβερνητικές υποθέσεις έχει –ανάλογα με το χρόνο διεξαγωγής του αλλά και τη συγκυρία- προφανείς σκοπιμότητες και προκαθορισμένη αποστολή. Ιδιαίτερα μάλιστα, αν το κόμμα αυτό –στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Νέα Δημοκρατία- έχει επιλέξει να διατηρεί το μοντέλο του «μαζικού λαϊκού κόμματος». Ένα μοντέλο που υιοθετήθηκε τη δεκαετία του ΄80 ως αντιστάθμισμα στην επιρροή και τη διείσδυση του Πασόκ και το οποίο, αν και ανταποκρίθηκε στα ζητούμενα της τότε εποχής, παρέμεινε και παραμένει ξένο προς την παράδοση της ελληνικής κοινοβουλευτικής Δεξιάς.
Σήμερα με δεδομένο ότι η εγκαθίδρυση της ηγετικής κυριαρχίας του Κώστα Καραμανλή στον ευρύτερο χώρο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής Κεντροδεξιάς Παράταξης μπορεί να προσφέρει ένα πεδίο νέων και ευρύτερων σε σχέση με το παρελθόν πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών το υφιστάμενο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας θα πρέπει να τεθεί υπό δημιουργική και παραγωγική αμφισβήτηση. Ένας ανοιχτός δημόσιος διάλογος επιταυτού θα είχε να συνεισφέρει με πολλαπλό τρόπο πρωτίστως στην ανάπτυξη μιας σύγχρονης αντίληψης της πολιτικής δημοκρατίας και κυρίως για τη σχέση κόμματος/παράταξης με την κοινωνία και τους πολίτες. Το «κλειστό» κόμμα (είτε ως club κοινοβουλευτικών στελεχών, είτε ως μαζικό λαϊκό κόμμα) δεν μπορεί να συνεισφέρει το οτιδήποτε στη δύσκολη αλλά προκλητική περιπέτεια της νέας Διακυβέρνησης.
Η σταθερή επιλογή του Κώστα Καραμανλή για μια ευρεία συμμαχία πολιτών στην βάση ενός προκαθορισμένου πλαισίου μεταρρυθμίσεων στη Διοίκηση, στους τομείς των Υπηρεσιών που έχουν άμεση σχέση με τη καθημερινότητα αλλά και την ποιότητα ζωής των πολιτών, στην Εκπαίδευση και την Υγεία, στην Οικονομία προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση του κομματικού ζητήματος.
Με άλλα λόγια, η σύγχρονη μορφή διακυβέρνησης απαιτεί ευρεία συμμαχία στη βάση της κοινωνίας των ενεργών πολιτών που κανένας κομματικός σχηματισμός που έρχεται από τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης δεν μπορεί όχι μόνο να υπηρετήσει αλλά πιθανότατα ούτε καν να αντιληφθεί…
Κάθε συνέδριο κόμματος και δη κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία και διαχειρίζεται κυβερνητικές υποθέσεις έχει –ανάλογα με το χρόνο διεξαγωγής του αλλά και τη συγκυρία- προφανείς σκοπιμότητες και προκαθορισμένη αποστολή. Ιδιαίτερα μάλιστα, αν το κόμμα αυτό –στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Νέα Δημοκρατία- έχει επιλέξει να διατηρεί το μοντέλο του «μαζικού λαϊκού κόμματος». Ένα μοντέλο που υιοθετήθηκε τη δεκαετία του ΄80 ως αντιστάθμισμα στην επιρροή και τη διείσδυση του Πασόκ και το οποίο, αν και ανταποκρίθηκε στα ζητούμενα της τότε εποχής, παρέμεινε και παραμένει ξένο προς την παράδοση της ελληνικής κοινοβουλευτικής Δεξιάς.
Σήμερα με δεδομένο ότι η εγκαθίδρυση της ηγετικής κυριαρχίας του Κώστα Καραμανλή στον ευρύτερο χώρο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής Κεντροδεξιάς Παράταξης μπορεί να προσφέρει ένα πεδίο νέων και ευρύτερων σε σχέση με το παρελθόν πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών το υφιστάμενο μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας θα πρέπει να τεθεί υπό δημιουργική και παραγωγική αμφισβήτηση. Ένας ανοιχτός δημόσιος διάλογος επιταυτού θα είχε να συνεισφέρει με πολλαπλό τρόπο πρωτίστως στην ανάπτυξη μιας σύγχρονης αντίληψης της πολιτικής δημοκρατίας και κυρίως για τη σχέση κόμματος/παράταξης με την κοινωνία και τους πολίτες. Το «κλειστό» κόμμα (είτε ως club κοινοβουλευτικών στελεχών, είτε ως μαζικό λαϊκό κόμμα) δεν μπορεί να συνεισφέρει το οτιδήποτε στη δύσκολη αλλά προκλητική περιπέτεια της νέας Διακυβέρνησης.
Η σταθερή επιλογή του Κώστα Καραμανλή για μια ευρεία συμμαχία πολιτών στην βάση ενός προκαθορισμένου πλαισίου μεταρρυθμίσεων στη Διοίκηση, στους τομείς των Υπηρεσιών που έχουν άμεση σχέση με τη καθημερινότητα αλλά και την ποιότητα ζωής των πολιτών, στην Εκπαίδευση και την Υγεία, στην Οικονομία προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση του κομματικού ζητήματος.
Με άλλα λόγια, η σύγχρονη μορφή διακυβέρνησης απαιτεί ευρεία συμμαχία στη βάση της κοινωνίας των ενεργών πολιτών που κανένας κομματικός σχηματισμός που έρχεται από τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης δεν μπορεί όχι μόνο να υπηρετήσει αλλά πιθανότατα ούτε καν να αντιληφθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου