Συμφωνώ δίχως άλλο με την επεφρασμένη δημόσια τοποθέτηση αρκετών αγαπημένων φίλων και επί χρόνια συνεργατών στη δημοσιογραφία για την αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας μεγάλης συμμαχίας –προφανώς πολιτικής και κοινωνικής- προκειμένου να προχωρήσουν οι μεγάλες (ώριμες από χρόνια) καταλυτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος , την οικονομία, την εκπαίδευση κ.α.
Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις –αυτές που έχουν καταγραφεί στην ατζέντα των προτεραιοτήτων από την απερχόμενη κυβέρνηση εν όψει μάλιστα και του πανθομολογούμενου ισχυρότατου ενδεχόμενου ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του νικητή των επικείμενων εκλογών- απαιτούν, εν είδει ισχυρού εγγυοδοτικού αντισταθμίσματος, μια ευρύτατη πολιτική και κοινωνική συμμαχία.
Κατόπιν τούτου δύο απλά ζητήματα για την επομένη της … κάλπης:
-Το πρώτο είναι προφανές αλλά και δύσκολο για τις ελληνικές συνήθειες – η πρωτοβουλία για τη μεγάλη συμμαχία ανήκει στο νικητή και η πρωτοβουλία αυτή δεν πρέπει να οδεύσει για τις ελληνικές καλένδες αν δεν θέλουμε –όλοι οι νοήμονες ενεργοί δημοκρατικοί πολίτες το απεύχονται- να αναλάβουν δράση τα γνωστά και μη εξαιρετέα εξωθεσμικά κέντρα.
-Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει –καλώς ή κακώς έτσι γίνεται στη πολιτική- με την ηγεμονία , την πολιτική ηγεμονία ως προς την κατεύθυνση και το περιεχόμενο της ατζέντας των μεταρρυθμίσεων που θα έρθει να στηρίξει και να εγγυηθεί η μεγάλη συμμαχία.
Η μεγάλη συμμαχία για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις είναι κάτι ευρύτερο και πολύ περισσότερο καινοτομικό από μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ως αποτέλεσμα της αναγκαστικής σύμπραξης των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Επιπλέον δε οφείλει να διαθέτει εξ αντικειμένου -προκειμένου να έχει προοπτική και να παράξει αποτελέσματα- δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: Αφενός να έχει ως διαρκές και διακριτό σημείο αναφοράς τους ίδιους τους πολίτες [άλλωστε, μια συμμαχία πολιτών μπορεί να νοηθεί μόνο ως υπέρβαση των σημερινών κομματικών σχηματισμών] και αφετέρου η μεταρρυθμιστική ατζέντα των προτεραιοτήτων της να αποτελεί ουσιαστικά και τη προωθητική δύναμη της ως μια οιωνεί "εντολή" των πολιτών.
Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις –αυτές που έχουν καταγραφεί στην ατζέντα των προτεραιοτήτων από την απερχόμενη κυβέρνηση εν όψει μάλιστα και του πανθομολογούμενου ισχυρότατου ενδεχόμενου ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του νικητή των επικείμενων εκλογών- απαιτούν, εν είδει ισχυρού εγγυοδοτικού αντισταθμίσματος, μια ευρύτατη πολιτική και κοινωνική συμμαχία.
Κατόπιν τούτου δύο απλά ζητήματα για την επομένη της … κάλπης:
-Το πρώτο είναι προφανές αλλά και δύσκολο για τις ελληνικές συνήθειες – η πρωτοβουλία για τη μεγάλη συμμαχία ανήκει στο νικητή και η πρωτοβουλία αυτή δεν πρέπει να οδεύσει για τις ελληνικές καλένδες αν δεν θέλουμε –όλοι οι νοήμονες ενεργοί δημοκρατικοί πολίτες το απεύχονται- να αναλάβουν δράση τα γνωστά και μη εξαιρετέα εξωθεσμικά κέντρα.
-Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει –καλώς ή κακώς έτσι γίνεται στη πολιτική- με την ηγεμονία , την πολιτική ηγεμονία ως προς την κατεύθυνση και το περιεχόμενο της ατζέντας των μεταρρυθμίσεων που θα έρθει να στηρίξει και να εγγυηθεί η μεγάλη συμμαχία.
Η μεγάλη συμμαχία για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις είναι κάτι ευρύτερο και πολύ περισσότερο καινοτομικό από μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ως αποτέλεσμα της αναγκαστικής σύμπραξης των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Επιπλέον δε οφείλει να διαθέτει εξ αντικειμένου -προκειμένου να έχει προοπτική και να παράξει αποτελέσματα- δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: Αφενός να έχει ως διαρκές και διακριτό σημείο αναφοράς τους ίδιους τους πολίτες [άλλωστε, μια συμμαχία πολιτών μπορεί να νοηθεί μόνο ως υπέρβαση των σημερινών κομματικών σχηματισμών] και αφετέρου η μεταρρυθμιστική ατζέντα των προτεραιοτήτων της να αποτελεί ουσιαστικά και τη προωθητική δύναμη της ως μια οιωνεί "εντολή" των πολιτών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Συνταγματική Αναθεώρηση (ιδιαίτερα στο επίμαχο της ανώτατης εκπαίδευσης) αλλά και η συνέχιση με εντονότερους ρυθμούς και με διευρυνόμενο πεδίο δράσης της απεμπλοκής του δημοσίου χαρτοφυλακίου από άμεσες ή έμμεσες συμμετοχές σε εισηγμένες και μη πρώην ΔΕΚΟ κ.α μπορούν μεταξύ άλλων να αποτελέσουν τις σταθερές για την συγκρότηση της ευρύτερης δυνατής συμμαχίας με αναφορά στους πολίτες και την κοινωνία.
Προς αυτήν την κατεύθυνση ο επισπεύδων ας αναζητηθεί στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή ο οποίος θα χρειασθεί να αναλάβει να φέρει εις πέρας και το βαρύ φορτίο της (πολιτικής) ηγεμονίας της καθόλα αναγκαίας και απαραίτητης για τα συμφέροντα των πολιτών μεγάλης συμμαχίας.
Υ.Γ: Ο τίτλος της «μεγάλης συμμαχίας» δάνειος από το τελευταίο κείμενο που έστειλε ο αείμνηστος Γιώργος Κουμάντος για δημοσίευση στην εφημερίδα «Η Καθημερινή». Κρατώ επίσης από αυτό το κείμενο την επισήμανση του για το ρόλο των think tank – των ταμιευτήρων στοχασμού όπως τα ονοματίζει στη γλώσσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου