Η ελιά, το αμπέλι και η πολιτική στάχτη

Μέρες τώρα προτιμώ τη σιωπή…

Η εικόνα της καιόμενης Εύβοιας που αντίκρισα από το ύψος της Αυλίδας ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας επιστρέφοντας Αθήνα παραμένει όπως παραμένει και το γεγονός ότι η φωτιά πέρασε κι από το χωριό των παππούδων αφήνοντας για τα καλά τα επισκεπτήρια της…

Στο ταξίδι της επιστροφής ο ξάδελφος μιλούσε ξανά και ξανά για τις ελιές των παππούδων– για εκείνη την εικόνα του ελαιώνα κάτω από το χωριό που παραδόθηκε στις φλόγες και χάθηκε στα πίσω δωμάτια της μνήμης…

Το μυαλό έτρεξε να βρει καταφυγή στα λόγια του ποιητή - γραμμή για τον "Μικρό Ναυτίλο" του Ελύτη: «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένει μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Μια ελιά και ένα αμπέλι για μας τους στεριανούς κι ας λογίζεται ως νησί η Εύβοια.

Αλλά, αρκεί μια ελιά και ένα αμπέλι στους καιρούς μας; Ο συμβολισμός έχει κι αυτός το νόημα και τη σημασία του –πιθανότατα όμως δεν αρκεί. Πώς να αντέξει μια ελιά και ένα αμπέλι στην εποχή του territorial terrorism. Η σκέψη του Ιταλού αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Franco Frattini –σκέψη που διατυπώθηκε δημόσια και τέθηκε ήδη σε διάλογο- ας μην χαθεί μέσα στο κουρνιαχτό της στάχτης, ιδίως της πολιτικής στάχτης, ένα είδος σε υπερεπάρκεια τις τελευταίες ημέρες!!!