Τα ποσοστα και τα σύμβολα (Ενα σχόλιο σχετικά με τις κρατικές δαπάνες)

Τι σχέση θα μπορούσε άλλωστε να έχει ο μετεξελιχθείς ΣΕΒ με το Πασόκ –το οποίο, κατά δήλωση ηγετικών στελεχών του, αναζητεί εισέτι την … ψυχή του- αλλά και με προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΝ όπως οι κ. Στρατούλης και Λαφαζάνης; Σε πρώτο επίπεδο, καμιά σχέση αλλά τα φαινόμενα τις περισσότερες φορές συνήθως απατούν –ιδιαίτερα όσους έχουν ενστερνισθεί την ιδεολογία των τηλε-παραθύρων.

Ένα ενδεικτικό αλλά απολύτως χαρακτηριστικό αντιλήψεων και προσεγγίσεων παράδειγμα: Η κριτική όλων των προαναφερομένων και άλλων τόσων που διαφεύγουν της στιγμής για το ποσοστό επί του ΑΕΠ που δίνεται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2008 για την Παιδεία.

Για παράδειγμα, ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών σε σχετική του τοποθέτηση σημειώνει τα εξής: "Το τεράστιο βάρος του δημόσιου χρέους αποτελεί ουσιαστική τροχοπέδη στην άσκηση της επιθυμητής κοινωνικής πολιτικής, αφού δεν φαίνεται εφικτό να εκπληρωθεί η νομοθετημένη δέσμευση για χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι οι δαπάνες για την Παιδεία παραμένουν σταθερές στο 3,4% του ΑΕΠ. Η παιδεία είναι το όχημα ανάπτυξης και η εγγύηση για το μέλλον- το δικό μας και των παιδιών μας".

Ας συγκρατήσουμε αυτό που μας ενδιαφέρει και δεν είναι άλλο από την επισήμανση ενός ποσοστού: Οι δαπάνες για την Παιδεία, επισημαίνει ο ΣΕΒ, παραμένουν στο 3,4 % του ΑΕΠ. Και η επιλογή να προταχθεί το ποσοστό και μόνο το ποσοστό δεν είναι τυχαία γιατί και ο ΣΕΒ όπως τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ομνύουν σε έναν άκρατο λαϊκιστικό "κοινωνισμό" προτιμούν να μιλούν την πολιτική εκείνη διάλεκτο που αποθεώνει τους συμβολισμούς (το 3,4 % σε σχέση με το 5 %) και αντιμάχεται τον ουσιαστικό διάλογο για λύσεις στο έδαφος της σημερινής πραγματικότητας.

Ουδείς εκ των προαναφερομένων και πολύ περισσότερο η ηγεσία του ΣΕΒ δεν απαντά στο καίριο ερώτημα των φορολογουμένων πολιτών για το τι θα άλλαζε πραγματικά στο χώρο της Εκπαίδευσης αν το 3,4 % γινόταν 5 % επί του ΑΕΠ δίχως προηγουμένως να έχουν επισυμβεί οι ώριμες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων προκειμένου να χρήματα των φορολογουμένων να πιάσουν τόπο;

Στους καιρούς μας η αύξηση μιας κρατικής δαπάνης δεν σημαίνει αυτόματα ότι υπηρετεί και τους κοινωνικούς σκοπούς που καλείται να υπηρετήσει και πολύ περισσότερο δεν ενισχύει το λεγόμενο κοινωνικό πρόσωπο… Δαπάνη και δη αυξημένη δαπάνη χωρίς ευέλικτους και αποτελεσματικούς μηχανισμούς αξιολόγησης και αποτίμησης του οικονομικού αλλά και κοινωνικού αντικρίσματος της δεν νοείται σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικής πειθαρχίας. Κάθε διαφορετική σκέψη θα ήταν σαν να πετάς τα λεφτά από το παράθυρο προς τέρψιν του συναισθήματος των απανταχού της επικράτειας "κοινωνιστών".

[Ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο ζήτημα της χρηματοδότησης της εκπαίδευσης και δη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης επιχειρεί με ιδιαίτερη επιτυχία το Οικονομικό Δελτίο (Ιούλιος 2007) που αποτελεί τριμηνιαία έκδοση της Alpha Bank με την φροντίδα και επιμέλεια των στελεχών της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών της τράπεζας. Ο προβληματισμός αυτός ίσως βοηθήσει και αρκετά από τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην ψάχνουν σε λάθος δρόμους την … ψυχή τους]