Μιας και άρχισε η συζήτηση (;) σχετικά με τα ρεύματα και τις τάσεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μιας και αρκετά στελέχη της επιχείρησαν μεταφορές, συγκρίσεις και παραλληλισμούς με το νέοτευκτο κόμμα της Ιταλικής Κεντροαριστεράς – το Δημοκρατικό Κόμμα. Μιας και η πληροφορία για τις εξελίξεις σχετικά με τα Ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα δεν παρέχεται (ευτυχώς για τους πολίτες) από τους σχολιαστές των τηλεοπτικών παραθύρων. Ας πούμε δύο κουβέντες παραπάνω για το εγχείρημα της συγκρότησης του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία.
Το πρώτο και ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι στους κόλπους του Δημοκρατικού Κόμματος συναντήθηκαν κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες της δημόσιας ζωής με πολύ διαφορετικές ιδεολογικές καταγωγές και πολιτικές (ιστορικές) παραδόσεις.
Αν προσπεράσει κανείς γρήγορα τα δύο μεγαλύτερα κόμματα που αποτελούν και τις βασικές ιδρυτικές συνιστώσες δηλαδή τους Δημοκρατικούς της Αριστεράς (που προέρχονται από την παράδοση και την ιστορική διαδρομή του Ιταλικού ΚΚ) και τη Μαργαρίτα με ηγέτη, τον πρώην δήμαρχο της Ρώμης και υποψήφιο πρωθυπουργό της κεντροαριστερής συμμαχίας της Ελιάς στις εκλογές του 2001 Francesco Rutelli (το κόμμα συγκροτήθηκε από συνιστώσες που προέρχονταν από την παράδοση της αριστερής πτέρυγας της ιστορικής Χριστιανικής Δημοκρατίας και τα μικρά ιστορικά αστικά κόμματα των Φιλελευθέρων και των Ρεπουμπλικάνων) θα συναντήσει μια πανσπερμία πολιτικών δυνάμεων που επιζητεί την ενότητα μέσα από τη διαφορά.
Για παράδειγμα, στις ιδρυτικές συνιστώσες του ΔΚ περιλαμβάνεται και η πολιτική κίνηση Middle-of-the-Road Italy (του άλλοτε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Berlusconi Marco Follini που επιχειρεί να εκφράσει το μεσαίο χώρο ή αν προτιμάτε το νέο κέντρο) ή δυνάμεις και σχήματα με κυρίαρχη την τοπική και περιφερειακή αναφορά όπως τα κεντρώα Southern Democratic Party (Καλαβρία) και Sardinia Project (Σαρδηνία). Επιπλέον δε, επιβιώσεις ή αναβιώσεις των ιστορικών παραδόσεων της Σοσιαλδημοκρατίας και των Ρεπουμπλικάνων (1,2).
Το δεύτερο σημείο αφορά την αναγνώριση της διαφορετικότητας και την επιδίωξη της ανασύνθεσης των δυνάμεων ή αν προτιμάτε, των πολιτικών ταυτοτήτων μέσα από ένα κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Κατ΄ουσίαν, το νεότευκτο ΔΚ δεν μπορεί παρά να είναι ένα όχημα (εργαλείο) έκφρασης μιας πολιτικής ενότητας διαφορετικών καταγωγών δυνάμεων στη βάση της συμφωνίας για κοινές προσεγγίσεις στα ζητήματα της διακυβέρνησης. ‘Άλλωστε, το ΔΚ αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της κυβερνητικής Ελιάς υπό τον πρωθυπουργό Prodi.
‘Ένα πρώτο αλλά μάλλον κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι η ανασύνθεση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία με τη δημιουργία μιας νέας παράταξης πολιτικής ενότητας με σαφείς κυβερνητικές αναφορές αλλά πλήρη και συνειδητή απουσία ιδεολογικής συμφωνίας ή ομογενοποίησης αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη για τη κατεύθυνση χρήσης των διαθέσιμων νέου τύπου κομματικών εργαλείων στην εποχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου