Το ιταλο- γερμανικό deal, οι Κεντρικοί Τραπεζίτες και ο γνωστός Επίτροπος

Η πρόταση εξαγοράς της δεύτερης μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας ΗVΒ (με έδρα το σκληρό πολιτικά γήπεδο της Βαυαρίας των Χριστιανοκοινωνιστών) από την ιταλική τράπεζα Unicredit (η μέχρι πρότινος Unicredito) έναντι του ποσού των 15.4 δισεκατομμυρίων ευρώ (συν ορισμένα ακόμη δισεκατομμύρια που η ιταλική τράπεζα είναι αναγκασμένη να δαπανήσει για την εξαγορά μειοψηφικών μετοχικών πακέτων σε δύο θυγατρικές της γερμανικής τράπεζας σε Αυστρία και Πολωνία) αλλάζει τα δεδομένα στο τραπεζικό χάρτη. Η συμφωνία αυτή κυρίως λόγω του διασυνοριακού χαρακτήρα της αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς λειτουργεί και ως ένα σημάδι αισιόδοξης προοπτικής για την οικονομία και τις αγορές της Γηραιάς Ηπείρου την επομένη των δημοψηφισμάτων και των "ποπουλίστικων" αμφισβητήσεων για το ευρώ.

Σε καμιά περίπτωση όμως ο δρόμος των Ιταλών αγοραστών δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κάθε άλλο μάλιστα, οι διασυνοριακές εξαγορές έχουν εξ αρχής σοβαρά μειονεκτήματα και σχεδόν κανένα πλεονέκτημα. Ξεκινώντας από τα απλά όπως οι διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές, οι οποίες διαμορφώνουν και αντίστοιχες καταναλωτικές συμπεριφορές, μέχρι και τα πλέον δύσκολα όπως οι ιδιοτροπίες των "εθνικών ρυθμιστών - εποπτών" και ο εντεινόμενος "οικονομικός εθνικισμός" οι Ιταλοί θα έχουν να ασχοληθούν με πολλά. Η αντίδραση εξάλλου, μέρους του οικονομικού γερμανικού τύπου είναι χαρακτηριστική των διεργασιών στο εσωτερικό των τοπικών πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ.

Στο σημείο αυτό είναι αναγκαία μια μικρή παρένθεση προκειμένου να φωτισθούν ορισμένες από τις ιδιαίτερες πτυχές των "ιδιοτροπιών" των Κεντρικών Τραπεζιτών. Μια απ' αυτές αφορά εξ ολοκληρου το διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας κ. Antonio Fazio, ο οποίος φαίνεται να διεξάγει έναν ακήρυχτο πόλεμο εναντίον της παρουσίας ξένων (ευρωπαϊκών) δυνάμεων στην τραπεζική του επικράτεια. Αν και ο κ. Fazio μπορεί να συγκεντρώνει προς ώρας όλη τη συμπάθειά μας λόγω της αντίστασης που προβάλλει στις απαράδεκτες παρεμβάσεις δι'αλληλογραφίας του γνωστού και μη εξαιρετέου κ. Charlie McCreevy (απηνής διώκτης του "βασικού μετόχου" στα καθ' υμάς), εν τούτοις η "ενοποιημένη αγορά" έχει κι ένα κοινά συμφωνημένο από χρόνια πλαίσιο λειτουργίας που δεν αντέχει σε "μοναρχικές" αντιλήψεις.

Πάντως, η περιπέτεια της εξαγοράς που τώρα μόλις αρχίζει για τους Ιταλούς αγοραστές και τους Γερμανούς πωλητές θα έχει απο κάθε πλευρά ενδιαφέρον και θα αποτελέσει ένα πολύ καλό και χρήσιμο παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή για τους επόμενους, ανά την Ευρώπη, ενδιαφερόμενους...

Μέχρι τότε, οι καταναλωτές και οι επενδυτές (σε αρκετές περιπτώσεις με αποκλίνουσες απόψεις και συμφέροντα) θα έχουν βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα.