Τα κοινωνικά συμφέροντα και η εuρωπαϊκή διακυβέρνηση.

Μπορεί ο παλαιός μαοϊκός της εποχής της "Επανάστασης των Γαρίφαλων" στους δρόμους της Λισσαβώνας Ζοζέ Μπαρόσο να μη γίνει... Ζάκ Ντελόρ, τη "δουλειά" στους διαδρόμους του διοικητικού κέντρου των Βρυξελλών όμως, αρχίζει σιγά-σιγά να τη μαθαίνει.

Το αποτέλεσμα της εκμάθησης φαίνεται εξάλλου κι από τις δηλώσεις του. Μία εξ αυτών είναι απολύτως χαρακτηριστική της προόδου που έχει σημειώσει ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας και νυν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κι έχει σχέση με τη "περίοδο περισυλλογής".

Ο κ. Μπαρόζο στην προσπάθειά του να ενώσει τα διεστώτα, μετά και τα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας, προτείνει αντί του "παγώματος" της διαδικασίας επικύρωσης του κειμένου της Συνταγματικής Συνθήκης την "περισυλλογή"!!! Κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, της καταλαγής των παθών με "νηστεία και προσευχή".

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η κατά Μπαρόζο " περισυλλογή" δεν μπορεί να είναι η αποτελεσματική πρόταση στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση ταυτότητας που αντιμετωπίζει το οικοδόμημα των Βρυξελλών. Κατ΄ουσίαν, εκείνο για το οποίο χρειάζεται να φροντίσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες - η σύνοδος κορυφής που αρχίζει σήμερα αποτελεί μια καλή ευκαιρία εκκίνησης των όποιων πρωτοβουλιών - είναι το πολιτικό ζήτημα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Ένα ζήτημα που λαμβάνει ιδιαίτερα εκρηκτικές διαστάσεις σε μία περίοδο όπου ελαχιστοποιούνται, λόγω και των διαφορετικών ρυθμών και επιπέδων ανάπτυξης και ευημερίας ανάμεσα στα "συμπράττοντα μέρη", τα περιθώρια για την αναζήτηση "κοινών πολιτικών" στους τομείς όπως ο προϋπολογισμός, η δημοσιονομική διαχείριση και τα συνακόλουθα τους, όπως η κατανομή των πόρων και η σύγκλιση μέσα από επιδοτήσεις δραστηριοτήτων και περιφερειών κ.α.

Πάνω απ΄όλα το ζήτημα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης δεν αφορά και δεν σχετίζεται τόσο με τις διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολιτικό ή ιδεολογικό επίπεδο, όσο με τα πραγματικά κοινωνικά συμφέροντα τόσο σ' εθνικό όσο και σ' υπερεθνικό επίπεδο, με τα οποία στοιχίζεται ο κάθε ηγέτης, ανεξαρτήτως της ευρωπαϊκής πολιτικής οικογένειας -Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα - από την οποία κατάγεται.

Για παράδειγμα, ο Γάλλος πρόεδρος Ζάκ Σιράκ δεν μπορεί να μετακινηθεί από τη γραμμή υπεράσπισης των κεκτημένων των συμπατριωτών του που εξακολουθούν να ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή, γιατί αυτοί αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά των ψηφοφόρων της νεο- γκωλικής παράταξης UMP. Την ίδια στιγμή ο "new labour" Βρετανός πρωθυπουργός Tόνι Μπλέρ δεν μπορεί παρά να έχει στο μυαλό του ότι οι βασικοί υποστηρικτές της πολιτικής του είναι τα νέα κοινωνικά στρώματα των μεγαλουπόλεων που ανεδείχθησαν και στήριξαν την ευημερία τους στην απελευθέρωση των αγορών και στις δυνατότητες εξωστρέφειας των δραστηριοτήτων τους που παρέχει η παγκοσμιοποίηση.

Η διάσταση των απόψεων των δύο Ευρωπαίων ηγετών που παρουσιάσθηκε και δημοσιοποιήθηκε στην πρόσφατη συνάντηση τους είχε εν πολλοίς την αφετηρία της στο διαφορετικό κοινωνικό στίγμα, το οποίο είναι αναγκασμένοι να συνεχίσουν να εκπροσωπούν.

Απο εδώ και πέρα, το βασικό ερώτημα που θα τίθεται σε κάθε περαιτέρω βήμα ενοποίησης είναι το κατά πόσο η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση θα επιτύχει να ενσωματώσει στην πορεία της τα επιμέρους αυθεντικά κοινωνικά συμφέροντα δίχως την υποχρεωτική διαμεσολάβηση των εθνικών εκπροσωπήσεων.