Ο βουλευτής (εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Πασόκ) κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε παρέμβαση του κατά την διάρκεια της συζήτησης για τον Κοινωνικό Προϋπολογισμό έθεσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και κρίσιμο ζήτημα για την χρηματοδότηση των δράσεων για την κοινωνική προστασία.
Ο κ. Ανδριανόπουλος, ξεφεύγοντας όπως είπε από τα «ξεκάρφωτα νούμερα» και τους «ξεκάρφωτους αριθμούς» επέμεινε ότι το κλειδί για την προσέγγιση του όλου ζητήματος είναι το ποσό των χρημάτων που φθάνει εν τέλει στους πραγματικούς δικαιούχους, εκείνους δηλαδή από τις ασθενέστερες κοινωνικά ομάδες που χρειάζονται την ουσιαστική κοινωνική προστασία και μέριμνα.
Μάλιστα, ο κ. Ανδριανόπουλος τόνισε ότι το ποσό που καταλήγει στους πραγματικά δικαιούχους είναι απειροελάχιστο ως ποσοστό του συνολικού ποσού που δαπανάται για την κοινωνική προστασία στη χώρα μας. «Το μεγάλο κομμάτι από τα χρήματα αυτά δυστυχώς - και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό- πηγαίνει σε αυτούς οι οποίοι διοικούν, διαχειρίζονται και προωθούν την κοινωνική προστασία, δηλαδή σε συντεχνίες του δημοσίου των οποίων ο ρόλος είναι δήθεν να προστατεύουν τους υπόλοιπους Έλληνες».
Ο κ. Ανδριανόπουλος έθεσε εν είδει προβληματισμού , όμως, και άλλα δύο ζητήματα που έχουν να κάνουν με προτεραιότητες και με επιλογές που άπτονται τόσο της κοινωνικής προστασίας όσο και των έμμεσων μορφών κοινωνικής πολιτικής μέσω των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών.
Το πρώτο ζήτημα αφορούσε το αν το δημόσιο αξίζει να δαπανήσει για μερικούς μήνες πολύτιμους πόρους για την διατήρηση σε λειτουργία της νέας Ολυμπιακής όταν αυτοί οι πόροι θα μπορούσαν να πιάσουν τόπο με τις προσλήψεις του απαραίτητου ιατρικού προσωπικού στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας που προωθεί ο υπουργός Υγείας κ. Νικήτας Κακλαμάνης.
Το δεύτερο ζήτημα παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς θίγει την περίφημη πολιτική του «φθηνού εισιτήριου»... Τι είναι προτιμότερο, είπε ο κ. Ανδριανόπουλος, το δημόσιο να αναθέτει –έστω και έμμεσα- την άσκηση κοινωνικής πολιτικής σε δημόσιες επιχειρήσεις επιβαρύνοντας τες με ελλείμματα ή ο σαφής διαχωρισμός της καθαρόαιμης εταιρικής επιχειρηματικής λειτουργίας τους από την άσκηση κοινωνικής πολιτικής την οποία πρέπει να αναλάβει με τους δυνατόν προσφορότερους τρόπους απ’ ευθείας το δημόσιο.
Η πολιτική του «φθηνού εισιτήριου» υποστηρίζει ο κ. Ανδριανόπουλος όχι μόνον δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα αλλά συντηρεί ένα φαύλο κύκλο όπου κανείς δεν μπορεί να διακρίνει και να ξεχωρίσει σε ποιο βαθμό ευθύνεται για τα ελλείμματα πχ των συγκοινωνιακών φορέων το μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας τους ή το κόστος της έμμεσης κοινωνικής πολιτικής.
Υ.Γ: Ο κ. Ανδριανόπουλος έχει θέσει όλα αυτά τα ζητήματα στον κ. Γ.Α. Παπανδρέου -έστω ως γενικότερο προβληματισμό; Θα είχε ενδιαφέρον να το μαθαίναμε κι αυτό !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου