Μια, δύο και ... προκλήσεις για την Ευρ. Ενωση

Κι όμως ο δημόσιος διάλογος για το μέλλον –ή έστω για τα επόμενα μικρά ή μεγάλα βήματα- της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρόκειται να περάσει στο περιθώριο σε πείσμα των πολυποίκιλης πολιτικής και ιδεολογικής προέλευσης και προσανατολισμού δυνάμεων που συναντήθηκαν στις κάλπες των δημοψηφισμάτων και από τότε συμπορεύτηκαν και εξακολουθούν να συμπορεύονται παρά τις διαφορές τους σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο ή τις αντιθέσεις ως προς την εκπροσώπηση οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων ( βλέπε Οδηγία Bolkestein, φαινόμενο οικονομικού εθνικισμού κ.α).

Μάλιστα, ο δημόσιος διάλογος δεν μπορεί να περιθωριοποιηθεί όσο υπάρχουν και λειτουργούν think tank όπως το Centre of European Reform (CER) με το καθαρό προκλητικό του λόγο αλλά και το εύρος της απήχησης των ιδεών του. Άλλωστε, το CER –ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που χρηματοδοτείται από χορηγίες ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων , με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση και δεν έχει καμία εξάρτηση από κονδύλια κυβερνήσεων ή κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης- έχει καταφέρει να συγκεντρώσει στις τάξεις των υποστηρικτών των ιδεών του προσωπικότητες διεθνούς κύρους από τον χώρο της πολιτικής και της διπλωματίας, της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Εξ αυτού του λόγου, οι παρεμβάσεις του έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα και αξία και κυρίως διαμορφώνουν με συστηματικό και αποφασιστικό τρόπο πλήθος εναλλακτικών προτάσεων για εφαρμόσιμες πολιτικές στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μια πολύ πρόσφατη παρέμβαση του CER αφορά την έκδοση μιας μελέτης υπό τον τίτλο "EU 2010: A PROGRAMME FOR REFORM". Το μανιφέστο του CER φιλοξενεί ορισμένες αρκετά προκλητικές ιδέες για πολιτικές που χρειάζεται να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, πολιτικές που μπορούν να διαμορφώσουν τους όρους της απαραίτητης και αναγκαίας υπέρβασης μέσω μιας νέου τύπου ενότητας ή και νέας μορφής δυναμικών συμμαχιών στο ευρύ πεδίο των εθνικών συμφερόντων, των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών, των κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων.

Το μικρό απόσπασμα που ακολουθεί παρέχει ένα ικανό δείγμα αυτών των προκλητικών ιδεών του μανιφέστου του CER:

★ Encouraging flexible integration. In a Union that extends to 27 or more members, some countries will lack the desire or the means to take part in every policy area. The most ambitious member-states should move ahead with avant-garde groups in specific policy areas such as company taxation or criminal justice. Since the EU’s ‘deepening’ and ‘widening’ have always gone together, this kind of ‘variable geometry’ could soften some countries’ opposition
to further EU enlargement.

★ Creating better links between national capitals and the EU. Every commissioner should appear before his or her national parliament, once a year, to explain the Commission’s work programme and answer questions on it.

★ Boosting services liberalisation. Those countries truly committed to services liberalisation should announce plans for an ‘enhanced co-operation’ (avant-garde group) in services. The point would be to shame those countries resisting liberalisation to sign up to a strong services directive.

★ Building up the High Representative. The EU governments should enhance the authority of the EU’s foreign policy chief by asking him to take on tasks now held by the rotating presidency, such as chairing meetings and representing the EU externally.

★ Strengthening the neighbourhood policy. The EU should offer its neighbours forms of association that fall short of membership but give them strong incentives to carry out political and economic reforms. The best performing neighbours should join the EU’s foreign policy.

★ Tackling greenhouse gas emissions. The EU should argue for a global reduction of 30 per cent in greenhouse gas emissions by 2020 (from 1990 levels), extend its carbon emissions trading scheme to aviation, and pass laws setting limits on greenhouse gas emissions from vehicles.

★ Speeding up decision-making in Justice and Home Affairs. The existing treaties allow the member-states to switch decision-making on criminal justice to qualified majority voting, if they all agree. The unanimity rule leads the EU to move very slowly. The governments should therefore make the switch.