Η επιχειρηματολογία του βάθους (Η περίπτωση ενός νεοσύστατου περιφερειακού ΑΕΙ)

Το «καταραμένο» 10 –όπως εύστοχα τοποθετεί το όλο ζήτημα στην κυριακάτικη παρέμβαση του ο διευθυντής της εφημερίδας «Η Καθημερινή» κ. Κ.Ι.Αγγελόπουλος - έφερε στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής μια σειρά από κρυμμένες και ανομολόγητες αλήθειες για το είδος και την ποιότητα της ανάπτυξης που γνώρισε η ελληνική περιφέρεια από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80…

Κακά τα ψέματα. Ένα σημαντικό μέρος αυτής της ανάπτυξης (τρόπος του λέγειν εν τέλει) σε αστικά κέντρα της περιφέρειας (ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία…) στηρίχθηκε και στις αντιλήψεις του αλήστου μνήμης Ασλανίδη («κάθε χωριό και γυμναστήριο, κάθε πόλη και στάδιο») – αυτή την φορά σειρά είχε η κατ΄όνομα μόνον «ενιαία τριτοβάθμια εκπαίδευση»…

Το πώς και το γιατί είναι μια ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Άλλωστε, όπως επισημαίνεται και στις σελίδες του site ( ενότητα / «ιστορική αναδρομή») ενός από τα νεοσύστατα ΑΕΙ της περιφέρειας : «Η επιχειρηματολογία για την ίδρυση του Πανεπιστημίου (...) έχει μεγάλο βάθος».

Και επειδή ακριβώς η «επιχειρηματολογία» για την ίδρυση ( και κυρίως την διασπορά) ΑΕΙ και ΤΕΙ ανά τις πόλεις της ελληνικής περιφέρειας «έχει μεγάλο βάθος» (βάθος αμέτρητο…), οι «τοπικές κοινωνίες» (αποκλειστικά εκείνες που φέρουν επάξια τα εισαγωγικά) γνωρίζουν καλά το γιατί «εξεγείρονται» έστω και με πρόφαση το «καταραμένο» 10.

Αλλά, ας επιστρέψουμε για λίγο στην «επιχειρηματολογία του… βάθους». Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις σελίδες του site νεοσύστατου Πανεπιστημίου προσπάθησα να ξεχάσω προς στιγμήν το χώρο και το χρόνο και να συνειδητοποιήσω σε τι ακριβώς αναφέρεται το παρακάτω κείμενο:

Το Πανεπιστήμιο, από τη δομή του, βρίσκεται στο σταυροδρόμι της έρευνας, της εκπαίδευσης και της καινοτομίας και αποτελεί το βασικό μοχλό της κοινωνίας και της οικονομίας της γνώσης.
Όπως είναι φυσικό, η κοινωνία μας έχει ανάγκη ενός ανθηρού, υγιούς και ανταγωνιστικού πανεπιστημίου ώστε να μπορεί να αναπτύξει την οικονομία της, τη βιώσιμη ανάπτυξή της και την κοινωνική συνοχή.
Οι δραστηριότητες ενός περιφερειακού πανεπιστημίου εισχωρούν στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό «γίγνεσθαι» της περιφέρειας στην οποία εντάσσεται.
Το γεγονός αυτό συνιστά ένα εργαλείο ανάπτυξής της και προπαντός ένα παράγοντα διάχυσης περιβάλλοντος αισιοδοξίας και κατανόησης της πολυπλοκότητας του σημερινού κόσμου.

Εις μάτην… Το βλέμμα «έπεσε» δίχως άλλο στην ταυτότητα του νεοσύστατου Πανεπιστημίου ( έδρα, χρόνος ίδρυσης, γνωστικά αντικείμενα, διασπορά των τμημάτων του ίδιου του νεοσύστατου πανεπιστημίου στις γύρω περιοχές κ.λπ) και η προσγείωση στην πραγματικότητα της πραγματικότητας (και όχι στις φαντασιακά σχήματα μιας ανάπηρης νεωτερικότητας) ήταν φυσικό επακόλουθο.

Δυστυχώς για τους φαντασιακούς της νεωτερικότητας αλά ελληνικά η πραγματικότητα τους έχει από πολλού χρόνου διαψεύσει… Η πραγματικότητα της ελληνικής περιφέρειας που το μόνο που θέλησε και πέτυχε χάρις στις άοκνες προσπάθειες του τοπικού πολιτικού δυναμικού με διασυνδέσεις στην ελληνική πρωτεύουσα ήταν η αύξηση των εισοδημάτων της – τις περισσότερες φορές εισοδήματα που δεν δηλώνονται και δεν φορολογούνται (νοίκια, τζίρος σε φαγάδικα και ξενυχτάδικα, ΚΤΕΛ, φωτοτυπάδικα κ.α).

Άλλωστε, η διάχυση της αισιοδοξίας (;) μπορεί –τουλάχιστον στα ψυχρά κλίματα της άλλοτε παραμεθορίου του "Ελληνικού Βορρά"- να περιμένει…


Υ.Γ: H ενεργή μας συμπαράσταση στον επίκουρο καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Βασίλη Βασσάλο είναι δεδομένη. Ας βρεθεί και ο πλέον πρόσφορος τρόπος για να την εκφράσουμε συλλογικά και συγκροτημένα!!! Ας αναλάβουμε όλοι μας στο μέτρο των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.