Απλές Σκέψεις του τριημέρου...

Όσοι ομοφυλόφιλοι –λίγοι ή πολλοί ελάχιστη σημασία έχει…- έτυχε να απολαύσουν για παράδειγμα το βράδυ της Κυριακής τον Καστίγιο και τον «παππού» Ριβάλντο να επιτυγχάνουν τα 2 από τα 4 γκολ του Ολυμπιακού στο «Καραϊσκάκη», ίσως και να… γέλασαν με τα στερεότυπα παλαιάς κοπής του Δημήτρη Παπαϊωάννου («Ξέρεις έστω κι έναν γκέι να είναι ποδοσφαιρόφιλος;») στη συζήτηση του με το Δημήτρη Δανίκα ( Ταχυδρόμος, 17 Φεβρουαρίου 2007).

Ο παλαιομοδίτικος ρατσισμός του savoir vivre δεν έχει μια και μοναδική όψη – κι αν προτιμάτε, μια και μοναδική καταγωγή και ταυτότητα…

Αντίθετα, με το Δημήτρη Παπαϊωάννου η δυάδα Χωμενίδη – Καπλάνι (2η κοινή εμφάνιση μετά το κείμενο στην επιθεώρηση Τhe bridge) καταφέρνει να αποκαθηλώνει στερεότυπα γύρω από το Πρόσωπο και το ρόλο ενός συγγραφέα με αφορμή την συνομιλία τους με τον Ισμαήλ Κανταρέ (Το κείμενο της συνομιλίας μαζί με δύο ξεχωριστά σχόλια φιλοξενήθηκε στον Ταχυδρόμο της 17ης Φεβρουαρίου 2007).

[Λίγες ώρες μετά τη ανάγνωση του κειμένου της δυάδας των εκλεκτών φίλων Χρήστου και Γκάζι χρειάσθηκε και πάλι να αναρωτηθώ για τις καταγωγές και τις ταυτότητες με αφορμή το e-mail του Γκάζι σχετικά με τις επιθέσεις που δέχεται από φονταμενταλιστές …].

Ο καλός μας χορογράφος μπορεί να μπλέκει τις σεξουαλικές προτιμήσεις και επιλογές με το … γήπεδο αλλά ο συγγραφέας Νίκος Κοτζιάς σε ένα εξαιρετικό κείμενο του (Ημερησία, Παρ-Δευτ. 16-19/2/2007) μπορεί να φωτίζει και να αναδεικνύει τη «πολιτική σημασία της δίκαιης διαιτησίας στα γήπεδα».

Κάθε Κυριακή οι κακές ή στημένες διαιτησίες αποδιοργανώνουν ελπίδες και προσδοκίες, ακόμη και αυταπάτες, ως προς το τι μπορεί να συμβεί στην κοινωνία μας

Το παιχνίδι ανάμεσα στις προσδοκίες και τις αυταπάτες είναι πανταχού παρών και πιθανότατα αναγκαία κυρίαρχο … αρκεί να κατανοείται ως παιχνίδι και όχι ως επιβολή προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.


Ο φίλος Στάθης Καλύβας (καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale) με ένα κείμενο του με αφορμή την βιβλιοκριτική για το «Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος 1936-1939» του Beevor (ένθετο Βιβλία / Το Βήμα, Κυρ. 18 Φεβρουαρίου 2007) επιμένει στην «αναγκαιότητα της ψύχραιμης και σοβαρής ιστορικής έρευνας που ασχολείται με το παρελθόν (αντί με το παρόν) αγνοώντας τους μύθους τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς» αλλά και στο γεγονός ότι η Ιστορία που φθάνει στον αναγνώστη και στο «μαζικό κοινό» οφείλει να διαθέτει δύο καθοριστικά στοιχεία: «σοβαρή ιστοριογραφία» και «γλαφυρή διήγηση». Και τα δύο, για τον Καλύβα, πρέπει να συμβαδίζουν αρμονικά.

Πιθανότατα, η επισήμανση του Καλύβα να αφορά και τα καθ΄ημάς και ειδικότερα τις «κραυγές» ένθεν και εκείθεν για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού…

Αλλά, οι «κραυγές» το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να διατηρούν σε ισχύ όλες τις αυταπάτες και τους μύθους…

Έναν εξ αυτών –«Ένας κόσμος με μια μόνο υπερδύναμη είναι βολικός κόσμος»- επιχειρεί με σοβαρά επιχειρήματα να καταρρίψει ο David Clark στο κείμενο του στην εφημερίδα The Guardian (αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2007). Τα επιχειρήματα και οι ιδέες του φαίνεται πως είναι συγγενείς με εκείνες του Mark Leonard ( «ο τετραπολικός κόσμος») και αρχίζουν να κατακτούν έδαφος στο κόσμο των διανοουμένων και των πολιτικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

[O Mark Leonard συνεργάτης τόσο του Centre for European Reform όσο και του Foreign Policy Centre – παλαιότερες εργασίες του είναι διαθέσιμες στα sites των δυο βρετανικών think tanks- και συγγραφέας του επιτυχημένου και προκλητικού «Why Europe will run the 21 st Century» είναι σήμερα Executive Director, της νέας πρωτοβουλίας του Soros Foundation, του Open Society Initiative for Europe με έδρα το Λονδίνο].

Αλλά, επιστρέφοντας στο κόσμο των «κραυγών» -π.χ Εκπαίδευση- φρόντισα να κρατήσω για απόθεμα από τα διαβάσματα του τριημέρου ένα ελάχιστο απόσπασμα από το ρεπορτάζ για το νέο νόμο πλαίσιο ( Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυρ. 18 Φεβρουαρίου 2007)

(…) το υπουργείο Παιδείας οδηγείται σε έναν νέο νόμο πλαίσιο, που θα δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές λειτουργίας των ιδρυμάτων και αποφεύγει τις λεπτομερείς ρυθμίσεις.

Από το στόμα τους και στου ….

Σε αυτή τη χώρα δεν χωρούν άλλες «λεπτομερείς ρυθμίσεις» αλλά βασικές κατευθυντήριες γραμμές λειτουργίας που τηρούνται και δημιουργούν παράδοση…

Οι απόψεις μου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και για το δημόσιο –αλλά όχι και αποκλειστικά κρατικό μονοπωλιακό- χαρακτήρα της είναι γνωστές σε όλους όσοι διαβάζουν αυτό το blog. Γι΄ αυτό και δεν μπορώ να αποδεχθώ ούτε στο ελάχιστο τις απόψεις που διατυπώνει η συνεργάτιδα κα Αλεξάνδρα Ιωαννίδου –λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας- στο Δαβάζω (Φεβρουάριος 2007) για «το Πανεπιστήμιο και την αγορά εργασίας».

Με ενδεχόμενο ρίσκο παρερμηνείας θα έλεγα ότι αυτό που η Ιωαννίδου χρεώνει στους υποστηρικτές της αναθεώρησης και της μεταρρύθμισης μάλλον χρειάζεται να το αναπροσανατολίσει προς άλλες κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, η άποψη ότι το Πανεπιστήμιο οφείλει να εξασφαλίζει στους αποφοίτους του την επαγγελματική τους αποκατάσταση μάλλον δεν αφορά τους θιασώτες της αναθεώρησης και της μεταρρύθμισης.

Το σημερινό καθεστώς που συνδέει σχολές και τμήματα σώνει και καλά με επαγγελματικά δικαιώματα ( τις περισσότερες φορές με επαγγελματικά δικαιώματα που βρίσκονται στη σφαίρα του φαντασιακού ως προς την αγορά …) είναι υπόλογο για τη μιζέρια της επιστημονικής, ερευνητικής και γενικότερα, της ακαδημαϊκής ζωής…

Σε σχέση με αυτό το ζήτημα – σχέση ανάμεσα στα τμήματα και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων- ρώτησα πριν μερικούς μήνες ένα πολύ φίλο καθηγητή σε ένα από τα πανεπιστήμια που έχουν την έδρα τους στην Αθήνα γιατί αυτή η τρεμούρα όλων των ενδιαφερομένων μερών για να εξασφαλισθούν κατ΄ουσία ανύπαρκτης αποτελεσματικότητας επαγγελματικά δικαιώματα ακόμη και εντελώς εξειδικευμένες ειδικότητες αποφοίτων ανθρωπιστικών σπουδών που δεν συνδέονται άμεσα με υπαρκτό στην ελληνική αγορά αντικείμενο εργασίας.

Η απάντηση του –αφού γέλασε με τη ψυχή του- ήταν η εξής: « Για να μην χάσουμε πελάτες». Το τι εννοούσε είναι μάλλον εύκολο να κατανοηθεί από όσους γνωρίζουν την ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα. Τα τμήματα και οι διδάσκοντες σε αυτά ζουν από τη στιγμή που κάποιοι από τους υποψηφίους – τελειόφοιτους Λυκείου τα δηλώσουν στο μηχανογραφικό και οι υποψήφιοι πριν ελαχίστων εξαιρέσεων προτιμούν να δηλώνουν τμήματα που διαθέτουν –έστω και σε ένα Προεδρικό Διάταγμα προς χρήση μόνο για τους διαγωνισμούς ΑΣΕΠ- επαγγελματικά δικαιώματα…

Τόσο απλά, τέτοια αυταπάτη.

Ούτε καν την αυταπάτη ενός επιτυχημένου χορογράφου ότι ένας γκέι δεν μπορεί να είναι και … Γάβρος.