Για το Sarkozy

Οι περισσότεροι φίλοι μου -και κυρίως οι φίλοι που είναι και συνεργάτες- με έχουν επικηρύξει για το «κόλλημα που έχω φάει» -όπως λένε- με τον Sarkozy. Δεν αντέχουν πλέον καν να με ξανακούσουν να αναφέρομαι σε εκείνον- κόβουν με συνοπτικές διαδικασίες κάθε αρχή φράσης που υποπτεύονται πως οδηγεί στο Προεδρικό υποψήφιο… Ιδιαίτερα, μετά και τις πληροφορίες ότι ξενύχτησα για να διαβάσω το τελευταίο unintellectual βιβλίο του…

[Οι φίλοι μου είχαν δίκιο. ‘Οντως ξενύχτησα για να το τελειώσω και ακόμα χειρότερα, «τσάκισα» σελίδες, σημείωσα στα περιθώρια, υπογράμμισα φράσεις ή και αποσπάσματα και γενικώς υποχώρησα στο πειρασμό ενός μελλοντικού «copy paste». Κι όλα αυτά αφού χρειάσθηκε να συμφιλιωθώ με τη μετάφραση και να προσπεράσω τρέχοντας το πρόλογο του αδελφού Στυλιανού του Θεσσαλονικέως…]

Παρά την επικήρυξη,όμως, ετοιμάζω ένα διακριτικό come back έχοντας ως αντίβαρο (ή ακριβέστερα για τους γευσιγνώστες φίλους μου, αντίδοτο) τη κριτική του Charles Grant – διευθυντής του Centre for European Reform- που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Prospect.

[Αν και συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον Grant –ιδιαίτερα ως προς το σκέλος της κριτικής απέναντι στις απόψεις του Sarkozy για την αναστήλωση της βιομηχανίας και τη συμβολή του Κράτους σε αυτήν την προοπτική αλλά και γενικότερα για τις θέσεις του σε σχέση με το άνοιγμα των τοπικών αγορών στον εισαγόμενο ανταγωνισμό-, εν τούτοις εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Γάλλος ηγέτης της Κεντροδεξιάς (ή ακριβέστερα, του μεγαλύτερου μέρους της Κεντροδεξιάς) είναι από τους λίγους Ευρωπαίους ηγέτες της εποχή μας που διαθέτει μια προσωπική «μαγκιά» να δίνει μάχες ακόμη και κόντρα στο ρεύμα].