Η κωπηλατική λέμβος, τα δημόσια οικονομικά και το management team...

Ο Νίκος Νικολάου –ένας από τους πρώτους δασκάλους μου στα χρόνια της δημοσιογραφίας- καταγράφει και αναδεικνύει με τρόπο που δεν χωρεί αμφισβήτηση τις πολλαπλές παρενέργειες που έχει πάντοτε –και τώρα και πριν- για τα εισοδήματα και το πορτοφόλι των φορολογουμένων πολιτών η αδυναμία (και κυρίως τα ευκόλως εννοούμενα που την συνοδεύουν αλλά παραλείπονται …) του κυβερνητικού επιτελείου να εργασθεί με αναπτυγμένο αίσθημα συλλογικής ευθύνης και να παραγάγει έργο ως management team υψηλών προσδοκιών.

Για παράδειγμα, δεν θα υπήρχε τώρα πρόβλημα αύξησης του ΦΠΑ αν τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια είχαν συνεργασθεί συντροφικά οι αρμόδιοι υπουργοί για να κλείσουν τις τεράστιες τρύπες διαρροής του χρήματος των φορολογουμένων και απώλειας εσόδων.
Π.χ. παρά τον νόμο για τις ΔΕΚΟ που ψήφισε το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικώς και το μόνο θετικό του οποίου ήταν η κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους, τα ελλείμματα όχι μόνο δεν περιορίσθηκαν αλλά αυξήθηκαν και ξεπέρασαν τα 2 δισ. ευρώ. Γιατί; Διότι οι κ. Γ. Αλογοσκούφης, Σιούφας και Λιάπης, δεν συμφώνησαν ποτέ για τη γραμμή ή μάλλον οι δύο τελευταίοι αντενεργούσαν σε ό,τι προσπαθούσε ο πρώτος.

Αλλά, ο Νικολάου μαζί με την αδυναμία –ή καλύτερα την άρνηση και την αποστροφή των εκάστοτε υπουργών- να θεωρήσουν ευατούς ως μέλη του ίδιου management team επισημαίνει και μια δεύτερη αδυναμία. Εκείνη που έχει αναφορά στη διατήρηση του καθεστώτος της κατασπατάλησης δίχως μέτρο και κυρίως δίχως στόχο των πόρων της κοινωνίας σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα και της αυτοδιοίκησης.

Σημειώνει επ΄αυτού ο Νικολάου: Στους δήμους, στις νομαρχίες γίνεται το όργιο της σπατάλης και της διακομματικής διαφθοράς και πόροι που φθάνουν τα 3 δισ. ευρώ τον χρόνο, είναι αμφίβολο αν βοηθούν ανάλογα τους πολίτες. Κάθησαν ποτέ οι κ. Πρ. Παυλόπουλος και Γ. Αλογοσκούφης να βρουν ένα σύστημα διαφανές, που θα νοικοκυρεύει την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Φυσικά όχι, όπως δεν ασχολήθηκαν τόσα χρόνια και με τη βελτίωση του ανίκανου και διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού.

Γύρω στα 15 δισ. ευρώ τον χρόνο διαθέτει ο προϋπολογισμός, δηλαδή ο Ελληνας φορολογούμενος για την ασφάλιση και περίθαλψη. Και παρά ταύτα, τα δημόσια νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά Ταμεία τελούν υπό χρεοκοπία. Τα δημόσια νοσοκομεία μάλιστα σωρεύουν κάθε δύο χρόνια χρέη 250 εκατ. ευρώ προς φαρμακεμπόρους και φαρμακοβιομήχανους. Και εν τούτοις, τα δημόσια νοσοκομεία δεν συντάσσουν ισολογισμούς ούτε έχουν απολογισμό της διαχείρισής τους. Γιατί, λοιπόν, οι κ. Δημ. Αβραμόπουλος και Γ. Αλογοσκούφης δεν συνεργάζονται αντί ο πρώτος να ζητάει συνέχεια χρήματα και ο δεύτερος να αναβάλει τις πληρωμές; Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν δούλεψε και δεν δουλεύει συλλογικά και κανείς, δυστυχώς, δεν τραβάει το αυτί των υπουργών.

Διαβάζοντας το άρθρο του Νικολάου στην Καθημερινή θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου διηγήθηκε πρόσφατα ένας καλός φίλος με γνώση των πραγμάτων από πρώτο χέρι.

Το περιστατικό έχει ως εξής: Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές ο νομάρχης πυρόπληκτης περιοχής δέχθηκε τηλέφωνο από τις αρμόδιες υπηρεσίες του εποπτεύοντος υπουργείου προκειμένου να πληροφορηθούν το πότε θα έχουν στα χέρια τους τα παραστατικά των δαπανών που έγιναν για τα πρώτα μέτρα της αποκατάστασης των πληγέντων κ.λπ. τα οποία χρηματοδοτήθηκαν με έκτακτη οικονομική ενίσχυση. "Ποια παραστατικά;", απόρησε εκείνος. Όταν οι υπηρεσιακοί παράγοντες από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής υπενθύμισαν στο νομάρχη ότι έλαβε όπως και άλλοι συνάδελφοι του έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τα μέτρα αποκατάστασης και οφείλει να παρουσιάσει τα απαραίτητα παραστατικά για την διοχέτευση των χρημάτων αντί άλλης απαντήσεως άκουσαν έκπληκτοι τον κύριο Νομάρχη να τους ενημερώνει (…ως μη όφειλε) ότι το 1 και κάτι εκατομμύριο ευρώ που έφθασε στα ταμεία της νομαρχίας του "πήγε για κάτι παλιά χρέη"!!!

Ποιος και με ποιόν αποτελεσματικό τρόπο θα ελέγξει, λοιπόν, τις απαράδεκτες και επιζήμιες για τα συμφέροντα των πολιτών συμπεριφορές του κάθε νομάρχη που αγωνίζεται για τα "ψηφαλάκια του" ή τον επικεφαλής του δημόσιου νοσοκομείου, του ΑΕΙ ή του ΤΕΙ , των εκατοντάδων μικρών ή μεγαλύτερων οργανισμών του δημόσιου τομέα; Ποιοι θα ασχοληθούν επιτέλους για να αλλάξει η καταστροφική νοοτροπία κυβερνητικών στελεχών και δημοσίων λειτουργών που μπορούν να μιλούν επί ώρες για το "νοικοκύρεμα" των δημόσιων οικονομικών την ίδια στιγμή που στο δικό τους "μαγαζί" γίνεται …πάρτι.

Με τούτα και με εκείνα θυμήθηκα την ωραία διδακτική ιστορία για το management μιας κωπηλατικής βάρκας που μου αφηγήθηκε ο φίλος και συνεργάτης Κ.Κ.

Απολαύστε την: Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Ελληνική ομάδα κωπηλασίας.

Η Ελλάδα και η Ιαπωνία συμφώνησαν να γίνεται ένας αγώνας κωπηλασίας κάθε χρόνο. Η κάθε ομάδα θα είχε 8 μέλη.

Και οι δύο ομάδες προπονηθήκανε σκληρά για τη νίκη.

Την ημέρα του αγώνα και οι δύο ομάδες ήταν σε παρόμοια φυσική κατάσταση όμως οι Ιάπωνες κατάφεραν να κερδίσουν με διαφορά 1,5 χιλιομέτρων.

Το ηθικό της Ελληνικής ομάδας πάγωσε.

Η Διοίκηση της ομάδας ήταν αποφασισμένη να νικήσει τον επόμενο χρόνο κι έτσι ανέθεσε την στενή παρακολούθηση της ομάδας σε ένα επιτελείο αναλυτών προκειμένου να βρεθεί η βέλτιστη λύση.

Μετά από λεπτομερή μελέτη του θέματος, το επιτελείο αναλυτών κατέληξε ότι οι Ιάπωνες είχαν 7 κωπηλάτες και μόνο έναν άρχηγο.

Ενώ η ελληνική ομάδα διέθετε 7 αρχηγούς και μόνο ένα κωπηλάτη.



Εν όψει σοβαρού διλήμματος η διοίκηση της Ελληνικής ομάδας έδειξε απρόσμενη σοφία : για να πετύχει την αναδιάρθρωση της Ελληνικής Ομάδας έκανε απευθείας ανάθεση σε Εταιρεία Συμβούλων.

Μετά από αρκετούς μήνες δουλειά, οι σύμβουλοι κατέληξαν ότι υπήρχαν υπερβολικά πολλοί αρχηγοί στην Ελληνική Ομάδα.

Βάσει της εν λόγω ανάλυσης προτάθηκε μια λύση στο πρόβλημα : άμεση αλλαγή στην δομή της ομάδας!

Έτσι αποφασίσθηκε ότι θα υπάρχουν μόνο 4 αρχηγοί στην ομάδα και ένας κωπηλάτης, οι οποίοι θα καθοδηγούνται από 2 Διευθυντές και έναν Διευθύνοντα Σύμβουλο.

Οι σύμβουλοι πρότειναν επίσης, να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας του κωπηλάτη προκειμένου να αυξηθεί η απόδοσή του.

Τον επόμενο χρόνο οι Ιάπωνες κέρδισαν με διαφορά 3 χιλιομέτρων.

Η Ελληνική ομάδα αμέσως απέλυσε τον κωπηλάτη λόγω κακής απόδοσης.

Στην διοίκηση όμως αποδόθηκε ένα bonus για την προσπάθεια που έδειξαν για την γρήγορη επίλυση του προβλήματος και την υποστήριξη της ομάδας κατά την προετοιμασία.

Η Εταιρία Συμβούλων εκπόνησε και δεύτερη έρευνα η οποία έδειξε ότι η στρατηγική που ακολουθήθηκε ήταν ορθή.

Η μη – ικανοποιητική απόδοση της ομάδας ήταν αποτέλεσμα ελλείψεως στη βασική υποδομή της.

Έτσι η Ελληνική ομάδα ανέθεσε χωρίς άλλη καθυστέρηση, τον επανασχεδιασμό του σκάφους!